อาวุธลับ ขออภัยเรื่องนี้อาจต้องเซนเซอร์นะครับ
ย้อนรอยไปเมื่อราวๆ 500 ปีที่ผ่านมาแล้ว ณ เมือง เมืองหนึ่ง (อยู่ในช่วงเวลาที่หลอดยังไม่เกิดนะครับ ไฟฟ้าก็ยังไม่มี อินเตอร์เน็ตก็ยังไม่มี คนบ้าหลอดอย่างผมก็ยังไม่เกิด อิ อิ อิ) ว่าต่อครับมีเจ้าผู้ปกครองเมืองที่มีความสนใจในสุข ทุกข์ร้อนของประชาชน เกิดเหตุอันใดขึ้นเป็นต้องรีบแก้ไขให้ประชาชนพ้นภัยไปทุกที อยู่มาวันหนึ่งได้เกิดเหตุการณ์หนึ่งคือมีเสือตัวใหญ่ตัวหนึ่งเที่ยวไล่จับกินคนและสัตว์เลี้ยง ทำให้ประชาชนเกิดความกลัวไม่กล้าออกทำมาหากิน ความทราบถึงเจ้าผู้ปกครองเมือง เจ้าผู้ปกครองเมือง ก็ได้ป่าวประกาศหาผู้ที่อาสาจะปราบเสือโดยมีรางวัลก้อนโตมอบให้ ถ้าผู้นั้นสามารถปราบเสือตัวนั้นได้ มีผู้อาสาสมัครไปปราบเสือตั้งหลายราย แต่ไม่มีผู้ใดสามารถกลับมารับรางวัลนั้นได้สักคน แต่ล่ะคนมีความสามารถทั้งทางดาบ กะบี่ หอก ฯลฯก็ยังไม่มีใครสามารถปราบเสือตัวนั้นได้สักราย หนำซ้ำยังต้องสูญเสียเหล่าผุ้กล้าทั้งหลายเหล่านั้นให้เป็นอาหารของเสืออีกต่างหาก เหตุการณ์อย่างนี้เป็นไป เรื่อยๆยาวนานถึง 3 เดือน มีหนุ่มน้อยหน้าใสคนหนึ่งอาสาสมัครจะไปปราบเสือตัวนั้น เขาไม่มีอาวุธใดๆๆเลย ดาบก็ไม่ชำนาญ กระบี่ก็ไม่เป็น ธนูก็ไม่เป็น ปืนฝาหน้าไม้ไม่ชำนาญสักอย่าง
เจ้าผู้ปกครองเมือง : เจ้ามีความชำนาญอาวุธอะไรเล่าถึงกล้าอาสาไปปราบเจ้าเสือร้ายตัวนั้น ข้าเห็นจ้าวมาตัวเปล่าๆๆ
หนุ่มน้อย : ข้าไม่มีอาวุธใดๆเลย มีเพียงอาวุธลับ
เจ้าผู้ปกครองเมืองไดฟังแล้ว ทึ่งในความกล้าหาญของจ้าวหนุ่มน้อยผู้นั้นยิ่งนัก จึงพูดว่า : ข้าขอดูหน่อยสิ
หนุ่มน้อย : ไม่ได้หรอกท่าน เพราะเป็นอาวุธลับ
เจ้าผู้ปกครองเมือง เห็นว่าในเมื่อเจ้าของเขาไม่อยากที่จะเปิดเผยให้เรารู้ เราก็อย่าไปรู้ของเขาเลย จากนั้นก็อนุญาตให้หนุ่มน้อยนั้นไปปราบเสือดังที่เขาได้อาสา
หนุ่มออกเดินทางตามป่าข้ามภูเขาลูกแล้ว ลูกเล่า ก็มาถึงที่อยู่ของเสือใหญ่ตัวนั้น บรรยากาศช่างเงียบสงบ ไม่มีเสียงสัตว์ใดๆให้ได้ยินเลย สัตว์ทั้งคงจะกลัวเสือตัวนั้นแน่ๆจึงหนีกันไปหมด ไปหาที่อยู่ใหม่กัน ทันใดนั้นก็มีเสียงเหยีบใบของอะไรบางอย่างเดินมาทางข้างหน้า มันเดินใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา และเวลานี้มันได้มายืนต่อหน้า หนุ่มน้อยแล้ว มันคื่อเสือตัวใหญ่นั่นเอง ท่าทางน่าเกรงขามน่ากลัวมากทีเดียว แล้วมันก็เอ่ยขึ้นว่า
เจ้าเสือ : จ้าวหนุ่มน้อย จ้าวมาทำอะไรที่นี่ จ้าวไม่กลัวข้ารึจ้าวหนุ่ม
หนุ่มน้อย : ข้าจะมาปราบจ้าว จ้าวเสือ
เจ้าเสือ : หัวเราะท้องบิด ท้องงอ ...แล้วพูดขึ้นว่าจ้าวมีอาวุธอะไรจะมาปราบข้าเล่า ขนาดผู้ชำนาญทางหอก ดาบ กระบี่ ธนู ข้ายังจับกินเป็นอาหารหมดแล้ว
หนุ่มน้อย : ข้ามีอาวุธลับ
เจ้าเสือได้ยินดังนั้นก็ตกใจสุดขีด มันเป็นอาวุธอะไรกัน ไม่เคยได้ยินสักกะที มันคงมีอานุภาพร้ายแรงเป็นแน่แท้ เรานี่ถ้าจะตายก็บัดนี้แหละนะ เมื่อคิดอย่างนั้นได้ออกวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เร็วเท่าที่จะเร็วได้ วิ่งผ่านป่าแล้ว ป่าเล่า โดยไม่คิดเหนื่อยแม้แต่น้อย ด้วยกลัวตายจากอาวุธลับของหนุ่มน้อยนั้น เสือตัวนั้นวิ่งได้อีกระยะหนึ่งก็คิดว่าหนุ่มน้อยคนนั้น คงจะตามเราไม่ทันแล้วแหล่ะ หยุดวิ่งแล้วเดิน เดินจนมาถึงชายป่า เห็นผู้หญิงชาวบ้านเดินอยู่ ท้องเธอโตก่าวผู้หญิงธรรมดายิ่งนัก ท่าทางเดินลำบากนัก (ผู้หญิงตั้งท้อง) เสือตัวนั้นจึงเดินเข้าไปถามหญิงคนนั้น
เจ้าเสือ : จ้าวไปโดนอะไรมา
หญิงตั้งท้อง : ข้าโดนอาวุธลับมา
เจ้าเสือตัวนั้นก็ว่า ตูนึกแล้ว แล้วพูดว่า : จ้าวโดนกี่มาครั้งล่ะ
หญิงตั้งท้อง : ข้าโดนครั้งเดียว
เจ้าเสือ นี่ขนาดโดนแค่ครั้งเดียว ยังขนาดนี้เดินก็ยังลำบาก หนีเสืออย่างเราก็หนีไม่ได้ ถ้าจ้าวหนุ่มคนนั้นจะปราบเราด้วยอาวุธลับ จ้าวหนุ่มคงไม่ใช้อาวุธลับกับเราแค่ครั้งเดียวเป็นแน่แท้ เราไม่ตายก็คงจะคางเหลืองเป็นแน่แท้ คิดได้ดังนั้นเสือก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตต่อไป ตลอดทางก็ยังคิดว่าเรานี้คิดถูกเป็นที่สุดที่วิ่งหนีจ้าวหนุ่มน้อยคนนั้นมา
(หญิงตั้งท้องคนนั้นยังคงงงไม่หายทำไม เสือจึงไม่กินนางล่ะ ทั้งที่นางไม่มีทางหนีรอดได้เลย)
คำเตือนอาวุธลับใช้ได้บางโอกาส บางเวลา ผู้ใช้ควรใช้ด้วยความเหมาะสม
พิมพ์เหนื่อยเลย...... จบบริบูรณ์ เสือตัวนั้นไม่มาแถวนั้นอีกเลย ประชาชนต่างมีความสุข เพราะอาวุธลับช่วยเหลือไว้ หนุ่มน้อยก็ได้รับรางวัล Happy ending นะครับ อิ อิ อิ
