� � จากวันที่พี่จากไป �ผมยังทำใจไม่ได้ �วันนี้ก็ยังรุ้สึกว่าพี่ยังอยู่กับผม � เวลาที่ผมฟังเพลงในห้องโฮมผมยังได้ยินคำติและคำแนะนำให้เลื่อนลำโพงไปทางโน้นทางนี้ �เซ้นเตอร์สูงไป... :'(ตอนนี้จะหาใครมาชี้แนะ �ติชมอย่างจริงใจคงหายาก �ทุกอาทิตย์เคยกินปูกับพี่มังและเพื่อน ๆ กลุ่มริมสวน �แต่นี้คงไม่เหมือนเดิม � ผลงานที่น่าจะเป็นตัวแทนของพี่มังน่าจะเป็นเจ้ากะปุ๊กลุก �ซึ่งจริง ๆ มีอยู่แค่ 5 ห้องเท่านั้นที่พี่มังได้ไปติดตั้ง �ห้องผมเป็น �1 ใน 5 ห้องและเป็นห้องที่พี่มังใช้เวลา SET เจ้ากะปุ๊กลุกนานที่สุด �ยากที่สุด �แต่พี่มังก็ไม่เคยบ่นจนเป็นที่น่าพอใจของพี่มังจนแกเลิกฟัง �CONCERT ที่บ้าน � เวลาพี่มังมี DVD ใหม่ ๆ พี่ก็จะบึ่งมอเตอร์ไซค์คันเก่งมาที่บ้านผม � มาดูด้วยกันจนดึก �ระยะหลัง ๆ �แกบ่นว่าไม่ค่อยสบายผมก็ไม่คิดอะไร � เพราะดูพี่เค้าแข็งแรง �กินอาหารได้เยอะ �แถมกิน �COKE ทีละหลายแก้ว � ถ้ารู้ว่าพี่มังเป็นเบาหวานมากขนาดนี้ � เราคงคอยห้าม �และชอบนอนดึกอีก �พวกเราเองก็มีส่วนทำให้พี่นอนดึก �สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมรู้สึกผิดไปด้วย �แต่สิ่งที่พี่มังชอบพูดทุกครั้งที่ออกไปพบเพื่อน HTG2 ทำให้ผมภูมิใจ �พี่มังจะพูดว่าตั้งแต่ท่านกัมย้ายมาสาทร �แกรู้สึกไม่เหงา �แถมมีห้องฟังเพลงที่ถูกใจ �มีแอร์เย็น ๆ ให้นั่งสบายด้วยเก้าอี้ LAZY BOY อีกต่างหาก �เปิดเพลงดัง ๆ ไม่มีใครว่า �ต่อไปผมเองสิที่จะเหงา
สุดท้ายนี้
� � ขอให้ความดีของพี่มังจงอยู่ตลอดไป.....ผมเป็นคนนึงที่จะไม่ลืมพี่มังและเพื่อน ๆ ริมสวนคงรุ้สึกเช่นเดียวกันกับผม
