ควันหลงจากงาน Bangkok Video Audio Show 2005 เกียวกับชนิดของแผ่นต่างๆ
ผมมีโอกาสได้ฟังชุดของร้านดังร้านหนึ่ง (ที่มีหลายสาขา) แอมป์หลอดของ Audio� Research VSi155 เครื่องเล่น Marantz SA-11S1 ลำโพง Sonus Faber Concertino สายเส้นสีม่วงโตๆ. เล่นแผ่น SACD Opus 3
เสียงใช้ได้เลยครับ ไหลลื่นมีความเป็นอานาลอกมาก มิติดีแบบไม่เคยได้ฟังมาก่อน ซ้ายขวาหน้าล่างบนล่าง งงจิงๆอีกครั้ง ผมกลับบ้านมาเอาแผ่น XRCD24 ของผมไปขอเทียบดู ด้วยความเอื้อเฟื้อของผู้ดูแล เลยได้ฟัง A/B แบบจะจะเลยคับ ผลหรือครับ SACD สงัดและมิติดีกว่ามาก มีรายละเอียดชัดกว่า ส่วน XRCD ชิ้นดนตรีมวลเนื้อมากและดีกว่า ให้ความเนียนกว่า XRCD ไดมามิกส์ดีกว่า ไม่แน่ใจว่าอัดมาแรงกว่าหรือเปล่า (ใกล้กับระดับของเทปต้นฉบับอานาลอก) แต่โดยรวม SACD ให้บรรยากาศเหมือนจริงมากกว่า เสมือนไปนั่งอยู่กลางในที่แสดงจริงๆ แต่แผ่น XRCD เหมือนไปนั่งแถวหน้ากว่าใกล้ชิดกับวงเลย คงเป็นเพราะคนทำได้รีมาสเตอร์ในสองแผ่นต่างกันด้วยคับ
SACD v.s. XRCD เป็นอันว่าขึ้นกับความชอบของแต่ละทั่นลาคับ ลางเนื้อชอบลางยา
แต่เจ้า SA-11S1 เนี่ยดีจริงๆเล่นซีดีได้เยี่ยมมากไม่ต่างจาก SACD เท่าไรคับ ลืมเล่าไปจากที่ไปศึกษาข้อมูล SA-11S1 ไม่ใช้อ็อปแอมป์เลยคับ มีภาคจ่ายไฟแยกหลายอัน ไฟเลี้ยงที่หน้าปัดก็แยกจากส่วนวงจรเสียง มิน่าเสียงจึงดีมั่ก น้ำลายหกแย้ว
ได้ยินมาว่าราคาจะขึ้นอีก 2 หมื่นเพราะขายดีทั่วโลกทำส่งไม่ทัน หรือจะอ้างว่าน้ำมันแพง เลยใช้วิธีขึ้นราคาแทน
ผมไปค้นเจอเรื่องเกียวกับความต่างกันของแผ่นเลยเอามาฝาก ขอตั้งเป็นกาทู้ซะเลยไม่ว่ากันนะคับ
ที่เขาเขียนเป็นสรุปได้ว่าเสียงของแผ่นต่างกันระหว่าง release ขึ้นกับการ mix-down ครับ อันไหนดีกว่าแย่กว่าอย่างไรต้องหาข้อมูลเอง อย่างที่เขาเล่าว่า CD เก่าเสียงเบสน้อยกว่า แต่เนียนกว่า CD layer ของ SACD มีเบสมากว่าจึงต้องตัด EQ ใหม่ให้เสียงแหลมมาพอดีกับเบส เขาชอบเสียงกีต้าร์ของ version CD เดิมมากกว่า
จาก
http://www.6moons.com/audioreviews/bcddac2/dac2.html When we tried the CD layer of the hybrid SACD, the cash register's ka-ching panned nicely from the right to the left channel where my CD fudged this effect. The newly remastered hybrid CD also revealed more detail and more powerful bass. The signature guitar twang sounded more involving than on my CD, however, the shrill guitar and sax solos were as unbearable as a dentist's drill. I suspect that the highs were EQ'd for increased loudness and to compensate for bigger bass boom, but this also had the effect of making the louder passages sound congested, dirty and compressed. My trusty old CD was much more subtle -- if lightweight and uninvolving -- than this remastered bruiser! For you, dear readers, I listened to the entire track. Ouch!
Switching to the SACD layer did eventually put me at ease. The SACD sounded louder than my old CD, but not as loud as the new CD layer. It offered a vast improvement over what I previously heard. The cash register ka-ching'd properly between channels, money sounds filled a larger space, soundstaging was significantly improved. Gilmour's power riff and the sax solo still sounded a little edgy and bright, but this may be appropriate for the recording. The bass guitar and drums came across much more realistically and exciting than on either of the remastered CDs or CD layer - The Floyd was finally grooving! SACD had the same effect as standing up close to a painting in an Art museum. You discern individual brush strokes. I could hear all of the effects Roger Waters and Alan Parsons included in the mix because nothing was buried under clumped-together details.
เป็นอีกแผ่นที่ผมสนใจคือ คนที่เขียนบทรีวิวนี้แกมีแผ่นทุกแบบเลยตั้งแต่ออกมา LP, HDCD และ SACD ข้อสังเกตุของคุณภาพเสียงคือ CD layer ของ SACD เป็นการทำรีมาสเตอร์ใหม่ได้ดีกว่า HDCD เดิม และสำหรับ SACD layer เองได้ทำพวก ambiant effect มากขึ้นให้ได้บรรยายกาศเวทีของเสียงของนั่งอยู่ในสถานที่เล่นเหมือนมากกว่าเดิม จึงเป็นอันว่าที่เสียงดีมาจากการรีมาสเตอร์เป็นหลักนั่นเองคับ คลิกที่รูปไปดูเวปได้
Like many other audiophiles and music lovers, I have several versions of this justly famous recording. I have a Proprius LP (lovely, lovely!) in immaculate condition, the HDCD version that First Impression Music released a few years ago, and now the FIM SACD. Lets be blunt: both the LP and the SACD versions leave the HDCD in the dust, as good as that effort was.
The limitations of CD, and the transcendence of SACD, become clear as you listen to the splendid job that Winston Ma and Paul Stubblebine did with this recording. The magic of the recording is especially in rendering soundstage depth and the incredible ambient presence of the church, with two exceptional artists playing as one. Winston and Paul have succeeded grandly; the presentation of the music in my listening room through both the Linn Klimax/Komri (solid-state) and the deHavilland 845/Buggtussel (tubed) is compelling and deeply spiritual.
หวังว่าจาเป็นปาโยด ในการเลือกซื้อแผ่นคับ
