หัวข้อ: หนุ่มบ้านนอก

[พี่ดุ้น]

 

[gai]

คิดถึงตอนที่แม่สอนไว้ว่า
"คนเราน่ะ มันไม่แน่เสมอไปหรอกว่า เรียนมาดีแล้ว จะได้ประสบผลสำเร็จเสมอไป"

บังเอิญมีเรื่องของคนใกล้ตัวที่แม่ เอามายกตัวอย่าง
เค้าจบรร.มัธยม ไม่มีชื่อ (รร.วัด)  แต่ทำงาน ตอนนี้ได้เงินเดือนหลักแสน

ทั้งๆที่ รร.นี้น่ะ ถ้าจัดอันดับก็อยู่ท้่ายๆ ไม่มีคนอยากเข้า

แม่บอกว่า.......
อย่าไปยึดติดกับอะไรมากนักว่า ชีวิต จะต้องเป้นขั้นเป็นตอนเหมือน
คนอื่นๆ ที่เค้าเขียนกันไว้  ...มันก้แค่ตำราที่เค้าเขียนมาให้อ่าน...
ถ้าชีวิตจริง ต้องคิดเอง ทำเอง  ตำราไม่มีสอน ไม่งั้นคนเขียนคงรวย จนไม่มีเวลามานั่้งเขียนตำราแล้วล่ะ
...แม่สอนตรงไปหรือเปล่าเนี่ย..ถ้าไปขัดแย้งกับความคิดใคร ขออภัยด้วยค่ะ...

ใชครับ อันนี้เป็นอันหนึ่งที่เรื่องนี้ และเรื่องที่คุณแม่คุณ post girl เล่า  ความเชื่อของเราคือ การศึกษาเล่าเรียนแล้วจะได้ดี แต่ในความเป็นจริง มันเป็นแค่ความเชื่อครับ  การศึกษาให้แต่ความรู้ ไม่ได้เป็นหลักประกันของความสำเร็จในชีวิต  มันเป็นแค่เครื่องมือตัวช่วยตัวหนึ่งเท่านั้น  ความสำเร็จที่แท้จริงจะเกิดกับผู้ที่ลงมือปฏิบัติได้อย่างถูกต้องเท่านั้นครับ  อีกสิ่งหนึ่งคือ การศึกษานอกจากจะเป็นตัวช่วยแล้ว ยังเป็นตัวพันธนาการเราด้วย  คนที่ประสบความสำเร็จหลายคนประสบกับความล้มเหลวก่อนแล้วเอาตัวออกจากเครื่องพันธนาการได้ ถึงจะพบกับโลกใหม่ที่นำไปสู่ความสำเร็จ  ในหนังสือ Rich Dad Poor Dad ของ Robert T Kiyosaki เขียนอธิบายไว้ได้ดี และเรียกเครื่องพันธนาการนี้ว่า mouse trap  ซึ่งคนแปลเอามาเรียกว่า กับดักหนู  แต่จริงๆ mouse trap มันไม่ใช่กับดักหนูเสียทีเดียว มันเป็นเครื่องพันธนาการที่มองไม่เห็น  อย่างในเรีองถ้าหนุ่มบ้านนอกคนนี้มีความรู้ซักนิด เขาจะถูกพันธนาการด้วย ตำแหน่งหน้าที่ ภารโรง ที่พอจะยังชีพไปได้โดยไม่ต้องดิ้นรนแต่ก็จะไม่มีวันรวย  อย่าว่าแต่ภารโรงเลยครับ ครูหรือผู้บริหารที่ไม่รับหนุ่มคนนี้ มีหน้าที่สูงกว่า การงานดีกว่า แต่ก็ไม่มีทางพบหนทางรวยเหมือนหนุ่มคนนี้ครับ

ในความเชื่อ (หลายๆ อย่างที่เราถูกโปรแกรม บ่มสอนมา) กับความเป็นจริงมันต่างกัน หลายอย่างครับ

[PIRAT_ACHA]

แม่บอกว่า.......
อย่าไปยึดติดกับอะไรมากนักว่า ชีวิต จะต้องเป้นขั้นเป็นตอนเหมือน
คนอื่นๆ ที่เค้าเขียนกันไว้  ...มันก้แค่ตำราที่เค้าเขียนมาให้อ่าน...
ถ้าชีวิตจริง ต้องคิดเอง ทำเอง  ตำราไม่มีสอน ไม่งั้นคนเขียนคงรวย จนไม่มีเวลามานั่้งเขียนตำราแล้วล่ะ
...แม่สอนตรงไปหรือเปล่าเนี่ย..ถ้าไปขัดแย้งกับความคิดใคร ขออภัยด้วยค่ะ...

  

[ใหญ่]

 

[post-girl]

คิดถึงตอนที่แม่สอนไว้ว่า
"คนเราน่ะ มันไม่แน่เสมอไปหรอกว่า เรียนมาดีแล้ว จะได้ประสบผลสำเร็จเสมอไป"

บังเอิญมีเรื่องของคนใกล้ตัวที่แม่ เอามายกตัวอย่าง
เค้าจบรร.มัธยม ไม่มีชื่อ (รร.วัด)  แต่ทำงาน ตอนนี้ได้เงินเดือนหลักแสน

ทั้งๆที่ รร.นี้น่ะ ถ้าจัดอันดับก็อยู่ท้่ายๆ ไม่มีคนอยากเข้า

แม่บอกว่า.......
อย่าไปยึดติดกับอะไรมากนักว่า ชีวิต จะต้องเป้นขั้นเป็นตอนเหมือน
คนอื่นๆ ที่เค้าเขียนกันไว้  ...มันก้แค่ตำราที่เค้าเขียนมาให้อ่าน...
ถ้าชีวิตจริง ต้องคิดเอง ทำเอง  ตำราไม่มีสอน ไม่งั้นคนเขียนคงรวย จนไม่มีเวลามานั่้งเขียนตำราแล้วล่ะ
...แม่สอนตรงไปหรือเปล่าเนี่ย..ถ้าไปขัดแย้งกับความคิดใคร ขออภัยด้วยค่ะ...

[gai]

เยี่ยมครับ

     พันธุ์ศักดิ์

ขอให้มีเรื่องดีๆมานำเสนอแยอะๆครับ

คุณพันธุ์ศักดิ์ อ่านแล้วไม่บอกเลยว่าคิดยังไง 

[pansak]

เยี่ยมครับ

     พันธุ์ศักดิ์

ขอให้มีเรื่องดีๆมานำเสนอแยอะๆครับ

[gai]

อ่านเรื่องนี้แล้ว มีความคิดเห็นยังไงกันมั่งครับ

หนุ่มบ้านนอกยากจนคนหนึ่ง
เสี่ยงโชคเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ
ทั้งที่มิได้มีความรู้อะไรเลย
เนื่องจากได้ทราบข่าวที่เพื่อนเล่าให้ฟังว่า
มีโรงเรียนแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพ
กำลังรับสมัคร นักการภารโรง ไม่จำกัดวุฒิการศึกษา
จึงจับรถมากรุงเทพและเดินกางแผนที่ (ที่เพื่อนเขียนให้)
สุ่มถามชาวบ้านถึงที่ตั้งของโรงเรียนนั้น
ซึ่งกว่าจะเจอก็เหงื่อตกไปหลายปี๊บทีเดียวแหละ

เมื่อเข้าไปแจ้งความจำนงที่แผนกธุรการ
จึงมีเจ้าหน้าที่มาเรียกให้นั่ง
และยื่นใบสมัครมาให้กรอกข้อความ
นายหนุ่มนั้นก็ยิ้มแหย ๆ
ยกมือไหว้แล้วบอกอ่อย ๆ กับเจ้าหน้าที่ว่า

“...ขอโทษครับพี่
ผม...คือว่า...
ผม...อ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ครับ...”

เจ้าหน้าที่ที่นั่งรับสมัครอยู่นั้นชักสีหน้าทันที
“...อะไรกัน คิดจะมาสมัครงานที่โรงเรียน
ถึงจะตำแหน่งแค่ นักการภารโรง
ถึงจะไม่ได้ใช้วุฒิการศึกษา
แต่อย่างน้อยก็น่าจะอ่านออก เขียนได้ บ้างแหละ”

หนุ่มบ้านนอกหน้าซีด
ยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ประหลก ๆ
“...ผมไม่รู้หนังสือจริง ๆ ครับ
แต่ช่วยรับผมไว้หน่อยเถิดครับพี่
ให้ผมแบกหามกวาดถูอะไรก็ได้ทุกอย่างครับ”

“งั้นก็คงจะไม่ได้หรอก. ..”
เจ้าหน้าที่เก็บใบสมัคร กับปากกาที่วางไว้ให้ คืนที่อย่างไม่มีเยื่อใย
“...เรามาสมัครงานกับโรงเรียนนะ
อย่างน้อยก็ต้องมีพื้นรู้หนังสือบ้างสิ
ถ้าไม่รู้อะไรเลยอย่างนี้ ก็เสียใจด้วยนะ กลับไปเถอะ”

หนุ่มบ้านนอกก็ได้แต่เดินออกจากโรงเรียน
ที่ตั้งความหวังว่าจะได้งานทำนั้นอย่างเงื่องหงอย
และเมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ในกรุงเทพ
ก็จึงต้องจำใจ กำเงินจำนวนสุดท้าย
จับรถ ซมซานกลับบ้าน อย่างนกปีกหัก
…
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน จึงนึกขึ้นได้ว่า
ตนเองนั้นเพิ่งได้รับมรดก
เป็นที่ดินสวนรกร้างเท่าแมวดิ้นตาย
มาจากพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว

ด้วยความเจ็บใจ
จึงเกิดเป็นแรงมานะ ให้จับจอบเสียม
หักร้างถางพง ที่ดินสวนเก่าที่รกร้างนั้น
และค่อย ๆ พลิกฟื้นลงร่องผลไม้ไปทีละเล็กละน้อย
อย่างฮึดสู้ชะตาชีวิต ด้วยความอดทน. . .
…
อาจเป็นบุญในปางบรรพ์ของพ่อหนุ่มคนนี้ก็ได้
ที่ปรากฎว่า หลายปีต่อมาสวนผลไม้ที่ลงแรงไว้นั้น
ออกผลอย่างงดงาม และสร้างผลกำไรมากทบทวีขึ้นทุกปี
กระทั่งสามารถเก็บเงินซื้อที่ดินในแปลงข้างเคียง
ขยายอาณาเขตสวนของตนเอง จนกว้างขึ้น และกว้างขึ้น. . .

หลายสิบปีต่อมา
จากความขยันขันแข็ง มานะอดทนและประสบการณ์ที่เพิ่มพูน
บัดนี้ หนุ่มบ้านนอกคนนั้น ก็กลายเป็นชายชรา
ที่คนทั้งเมืองรู้จักในนามของพ่อเลี้ยงสวนผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด
และภูมิภาคนั้น…

อยู่มาปีหนึ่งเมื่อเก็บเกี่ยวผลไม้มากมายมหาศาล
และชำระบัญชีเรียบร้อย

โดยฝีมือของลูกหลานที่เลี้ยงดู ให้การศึกษา
และแจกงานการให้ทำในสวนนั้นแล้ว
พ่อเลี้ยงชราก็หอบเงินเป็นฟ่อน นั่งรถเข้ามาในตัวอำเภอ
เพื่อขอเปิดบัญชีกับธนาคารเป็นครั้งแรก
เมื่อแจ้งนาม และความจำนงกับธนาคารแล้ว
พนักงานถึงกับตื่นเต้นกันยกใหญ่
ผู้จัดการสาขาถึงกับเดินมาต้อนรับด้วยตัวเองเลยทีเดียว
เมื่อพนมมือไหว้ลูกค้าใหญ่ รายใหม่ อย่างนอบน้อมแล้ว
ผู้จัดการก็แตะข้อต่อศอก ยื่นใบเปิดบัญชีพร้อมปากกาปลอกทอง
ให้กับพ่อเลี้ยงชราอย่างพินอบพิเทา

“ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ
ทางเรารู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่ง
ที่ได้มีโอกาสบริการพ่อเลี้ยงในครั้งนี้
รบกวนกรอกใบเปิดบัญชีด้วยครับ”

พ่อเลี้ยงชราส่ายหน้าช้าๆ
ยื่นปากกาปลอกทองคืนให้กับผู้จัดการ
พร้อมกับยิ้มให้ พลางกล่าวเนิบๆ
“พ่อหนุ่มช่วยกรอกรายการให้ลุงทีเถิด
ลุงอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้หรอก...”
ผู้จัดการรับปากกาคืนมาโดยอัตโนมัติแบบงงสุดขีด
พลางค่อยๆอ้อมแอ้มถามลูกค้ารายใหญ่ (มาก ) อย่างเกรงใจสุดๆ

“... เอ่อ...ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลยครับ...
...เอ่อ...ขออนุญาตเรียนถามพ่อเลี้ยงด้วยความเคารพนิดหนึ่งเถิด ครับ
คือ...พวกเราในจังหวัดนี้ก็ทราบกันดีอยู่ถึงชื่อเสียงของพ่อเลี้ยง
ในกิจการสวนผลไม้ที่ใหญ่โตและเจริญก้าวหน้าที่สุดในภูมิภาคนี้
แต่...” ผู้จัดการ ชะงัก ด้วยความเกรงใจ
และในที่สุดก็หลุดปากถามออกมา
ด้วยความฉงนที่มิอาจเก็บไว้ได้จริงจริง
“...แต่ พ่อเลี้ยงอ่านหนังสือไม่ออก
และเขียนหนังสือไม่ได้ หรือครับ...”
“...พ่อหนุ่ม” พ่อเลี้ยงชรายิ้มให้ผู้จัดการสาขาของธนาคารอย่างใจดี
“...ถ้าลุงอ่านหนังสือออก และเขียนหนังสือได้น่ะนะ...”

แกถอนหายใจยาว
ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผู้จัดการถึงกับอึ้งไปนานเลยว่า
“...ป่านนี้ ลุงก็คงได้เป็นภารโรงไปแล้วแหละ...”