ผมจะใช้แผ่นเสียงเพลงแจ๊สในการทดสอบเสียงเป็นหลักครับ แผ่นส่วนใหญ่เป็นแผ่นที่บันทึกค่อนข้างสด ตอนผลิตแผ่นเขาไม่ได้คิดถึงเสียงที่เป็นออดิโอไฟล์หรอกนะครับ เพราะแนวที่ผมฟังมันจะอยู่กลางยุค 50 จนถึงกลางยุค 60 ซึ่งเครื่องไม้เครื่องมือในการบันทึกเสียงยังเป็นอนาล็อคสมบูรณ์แบบ บวกกับความสามารถของผู้บันทึกเสียง
ช่วงหนึ่งผมจะใช้อัลบัมของ Sonny Rollins ชุด Wa Out West (Saxsophone + Drum + Bass) เสียงกลางฟังเสียงแซก เสียงเบสกับกลางเสียงทุ้ม และเสียงฉาบเสียงแหลม แผ่นนี้บันทึกดีจนเหล่าออดิโอไฟล์ต่างยกย่องเอาเข้าพวกบันทึกเสียงดีครับ
ส่วนตอนนี้แผ่นที่ทดสอบมีอยู่สองแผ่นคือ Bill Evans ชุด Waltz For Debby (Piano + Drum + Bass) แผ่นนี้บรรยากาศแสดงสดในวิลเลจแวนกาส อันเป็นคาเฟ่แจ๊สที่มีชื่อเสียง คนที่ชอบเสียงบรรยากาศรายรอบด้วยเสียงแก้ว เสียงกระซิบ เสียงคุย เสียงสายเบสสั่น บรรยากาศแบบไลฟ์เต็มเปี่ยม ทำให้ได้ยินเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในซิสเต็มที่ต่างกัน
อีกแผ่นคือ Tsuyoshi Yamamotoชุด MISTY (Piano+ Drum + Bass) เสียงเคาะเปียโนใสกังวาน ใช้ฟังเสียงกลางแหลม และความกังวานของเสียง เสียงเบสมีน้ำหนัก เป็นแผ่นที่บันทักเสียงดีมากแผ่นหนึ่ง
ทั้งสามแผ่นถ้าใครชอบแจ๊ส ไม่ผิดหวังแน่นอนครับ มีทั้งความไพเราะทางเมโลดี้ และเนื้อหา รวมถึงการบันทึกที่กระจ่างชัดสดใส
ส่วนแผ่นจีนเท่าที่ฟัง ผมคิดว่าแผ่นจีนจะอัดเสียงทึบกว่าแผ่นต้นฉบับพอสมควร ดังนั้นแผ่นจีนจะเอามาอ้างอิงได้ยากพอสมควร หรือถ้าราคามันเร้าใจ ผมคิดว่าควรจะเลือกอัลบัมที่บันทึกใหม่ ๆ หน่อย พวกแนแจ๊สเก่าที่ ReIssue เสียงมันทึบมาก
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 กันยายน, 2006, 02:45:45 pm โดย paganini »
เมื่อสิบกว่าปีก่อน คอลัมน์หนึ่งในหนังสือสตาร์พิคคือ VinylMania เขียนโดยปัญญรักษ์ พูลทรัพย์ ทำให้เด็กคนหนึ่งคลั่งไคล้ตามหาเพลงที่เขาเขียนถึง แม้จะไม่มีเงินซื้อแผ่นเสียงก็ตาม วันนี้เ็ด็กคนนั้นกำลังตามหาสิ่งเดียวกัน
http://niwatblog.com/
