หัวข้อ: นอกเรื่อง : ลุ้นระทึก 6 ชั่วโมง

[kub_123]

ดีใจด้วยครับที่คนปลอดภัย ถึงแม้จะเสียทรัพย์บ้าง ขอให้โชคดีผ่านเข้ามาเร็ว ๆ นะครับ

[analoque]

ผมขึ้นล่องถนนสาย 304 (เริ่มตั้งแต่ แกรง ไป ปักธงชัย ) ไปอำเภอวังนำเขียวมา 8 ปีแล้ว ตั้งแต่สมัย
เป็น สองแลนสวนกัน  จนตอนนี้เกือบเป็น 4 เลนหมดแล้ว จากประสพการณ์ที่ขับรถมากๆ ในชีวิตน่าจะเฉียด
7-8 แสน ทั่วประเทศไทยจากเหนือสุดมาใต้สุด จากฝั่งพม่าจรด ลาว  ถนนสาย 304 เป็นถนนที่อันตรายมากที่สุดเส้นนึง
ไม่ว่าในส่วนที่ขึ้นลงเขา หรือในทางเรียบ เพราะสร้างในสมัยสงครามเวียตนาม เพื่อให้ อาวุธ จากสัตหีบ ส่งไปภาคอีสานได้
ไม่ได้ออกแบบให้รถ 100 แรงม้าขึ้นไป วิ่ง 140 กม/ชม

เคยเห็นอุบัติเหตุ บนถนนสายนี้หลายสิบครั้ง ตัวเองก้เคยตกถนน 2 ครั้งแต่โชคดี ไม่เป็นอะไร  
เพื่อนจะใช้เส้นนี้วิ่งจากอีสานล่างไปภาคตะวันออก กรุณาอย่าประมาทเป็นอันขาด

คอนเฟิร์มครับ 304 เป็นเส้นที่ขับสนุกมาก แต่ก็อันตรายมากเช่นกัน โค้งอันตรายก่อนเข้าชลบุรีตรงสามแยกนั้น ใครผ่านไปขอให้ระวังกันให้มากๆนะครับ

ขณะที่ขับรถอยู่ ขณะที่กุมชีวิตคนอื่นอยู่อยากให้ลองมานั่งคิดดูกันครับ ว่าถ้าขับรถอยู่แล้วเกิดเหตุขึ้น ด้วยความเร็วขณะที่ขับอยู่นั้นจะเอารถอยู่มั้ย อาจจะทำให้ขับช้าลงอีกเยอะครับ 

เมาไม่ขับ ง่วงไม่ขับ ไม่ประมาท กันเถอะครับ 

[100db]

โชคดีจริงๆครับ ผมเองก็เป็นคนขับรถเร็วเหมือนกัน คงจะต้องระมัดระวังให้มากขึ้น
ขอบคุณที่เอาเคสมาแชร์ครับ

[Amadeus]

อันตรายจริงๆครับ การขับรถในทางหลวงต่างๆที่ใช้ความเร็วค่อนข้างสูง

วันก่อนขับรถเข้ากรุงเทพ อีกซัก 60 km ก็จะถึงแล้ว...

แต่ไปไม่ไหวจิงๆ ง่วงนอนมากๆเลย แวะนอนซัก 15 นาที

ตื่นมาสดชื่น ไปได้อีกยาวเลยครับ...ฝากถึงผู้ใช้รถนะครับ อย่าประมาทนะครับ เหนื่อยก็พักก่อน

ยินดีกับพ่อน้องเปรียวด้วยนะครับ ลุ้นแทบแย่  เสียใจกับผู้เคราะห์ร้ายด้วยครับ

[TubeCooking]

อ่านกระทู้แรก เมื่อคืน และพึ่งกลับมาอ่านต่อเมื่อกี้ ระทึกครับ แต่ยังไงก็มีการสูญเสียเกิดขึ้นครับ

[redbook]

ดีใจด้วยคนครับ 

มีเหตุคล้ายๆกัน คนรู้จักโทรมาถามว่าแม่เป็นความดันไปเที่ยวเมืองจีน แล้วเป็นลมนอนโรงพยาบาลที่ต่างจังหวัดเขา ตอนนี้ไม่รู้ตัวจะเอากลับเมืองไทยทำยังไงดี แนะนำเขาไปว่าห้ามเคลื่อนย้ายนะ หมอจีนก็ดีเหมือนกันเดี๋ยวไปเกิดเหตุระหว่างทางแย่ยิ่งกว่า แล้วให้ส่งคนไปดูแล เลยลางานกันไปทั้งบ้าน พ่อไปก่อนอยู่เมืองจีนเลย ลูกๆก็พลัดกันไปเยี่ยม พูดจีนก็ไม่ได้หมอและพยาบาลที่นั่นน่ารักมาก (แบบตจว.บ้านเรา) ไปอยู่ราวสองเดือนเห็นจะได้ อาการแม่เขากลับมาดีกลับเมืองไทยได้ปลอดภัย

ชีวิตอย่าเพิ่งสิ้นหวังนะครับ คุณพ่อน้องเปรียวทำดีมากๆเลย พ่อผมสอนไว้ว่าเราทุกคนควรทำตัวให้เป็นที่พึ่งพิ่งของคนอื่นได้โดยเฉพาะยามเดือดร้อน เตรียมตัวกันไว้นะครับ เรื่องพวกนี้มันมาแบบไม่รู้ตัว แต่ก็อย่าไปกลัวมันนะไม่เกิดเร็วก็เกิดช้าซักวัน ให้มองเป็นเรื่องธรรมดาไปเลย

[Mr. One]

อุบัติเหตุ ป้องกันได้โดยไม่ประมาท ครับ   เหล้า เป็นสิ่งที่ทำให้คนเราตายมากกว่าปืนครับ 

[สุรศักดิ์]

ยอมรับผู้เขียนครับ เรียบเรียงเล่าออกมาได้ระทึกสมชื่อจริงๆ โล่งอกด้วยอีกคน ลุ้นแทบแย่

[saranyo]

อ่านไป ใจระทึก  ...

[xthaix]

ผ่านเรื่องร้ายมาแล้ว ต่อไปคงมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาตลอดครับ คนดีพระคุ้มครอง ถือว่าเกิดมาทุกคนมีจุดหมายปลายทางเดียวกัน... ระหว่างทางก็สร้างความดีกันไว้ครับ...

[Charoen.P]

ลุ้นระทึก 6 ชั่วโมง........................ โล่งอกแล้ว ยังเหลือเรื่องรถพัง..................ค่อยๆ แก้ไขกันต่อไปครับ

[Martra]

พระท่านว่าอย่าประมาท ทำดีคิดดีไว้ก่อน พระท่านจะคุ้มครองเราเอง
อัลเลาะห์ สาธุ อาเมน...

[pongsakorn50]

ผ่านเรื่องร้ายไปได้ โดยเฉพาะคุณ แม่ ครับ

ไม่มีใครอยากให้เกิดจริงๆ เรื่องแบบนี้
ปีใหม่ และ สงกรานต์ อีก เห็นโฆษณา
ว่า เป็นวันครอบครัว หรือวันพลัดพราก
ตายกันเป็น ครึ่งพัน ทั้งสอง งานนี้ไม่ได้
ไปใหนมา 20 กว่าปี แล้ว มันอันตรายจริงๆ
สำหรับการเดินบ้านเรา  

แย่งกันกิน แย่งกันใช้ แย่งกันวิ่ง รู้สีก
ผมว่าเครียดถ้าออกเทียวช่วงนี้

สาเหตุใหญ่น่าจะมาจากขาดศีลข้อสุราเมรยะ...มากเกินไป ถ้าขาดศีลข้อนี้นิดเดียวใม่ทันตาลายครับ.

[santi]

เรื่องการลุ้นระทึกนี่ผมก็เคยเจอกับตัวเอง
น้องชายประสบอุบัติเหตุทางรถอยู่ต่างจังหวัด อยู่ ICU ถึง 7 วัน ยอมรับเลยว่าทั้งครอบครัวทำอะไรไม่ถูก
จนน้องพ้นอันตรายจึงได้มีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าบ้าง

ถือว่าโชคดีมากๆครับ (แม้จะเหนื่อยและหนัก)
กรณีของพี่ชายผมก็อยู่ ICU 7 วัน ไปอยู่วัดอีก 3 วัน แล้วไม่ได้กลับบ้านอีกเลย
ได้เจอหน้ากันก็เฉพาะในฝันเท่านั้น
สงสารก็แต่พ่อ แม่ พี่สะใภ้ และหลานสาวอีก 2 คน

12 ปีก่อน ผม (กับครอบครัว) ก็ผ่านเหตุการแบบนั้นมาเหมือนกัน
มีหักคนละไม่กี่ท่อน รักษาร่วมเดือนก็กลับมาใช้ชีวิตแบบคนปกติได้
ผมถือเสมอว่าวันนั้นผมได้ตายไปแล้ว ชีวิตทุกวันนี้คือกำไร

[DIY C]

ผ่านเรื่องร้ายไปได้ โดยเฉพาะคุณ แม่ ครับ

ไม่มีใครอยากให้เกิดจริงๆ เรื่องแบบนี้
ปีใหม่ และ สงกรานต์ อีก เห็นโฆษณา
ว่า เป็นวันครอบครัว หรือวันพลัดพราก
ตายกันเป็น ครึ่งพัน ทั้งสอง งานนี้ไม่ได้
ไปใหนมา 20 กว่าปี แล้ว มันอันตรายจริงๆ
สำหรับการเดินบ้านเรา  

แย่งกันกิน แย่งกันใช้ แย่งกันวิ่ง รู้สีก
ผมว่าเครียดถ้าออกเทียวช่วงนี้

[Tui]

เรื่องการลุ้นระทึกนี่ผมก็เคยเจอกับตัวเอง
น้องชายประสบอุบัติเหตุทางรถอยู่ต่างจังหวัด อยู่ ICU ถึง 7 วัน ยอมรับเลยว่าทั้งครอบครัวทำอะไรไม่ถูก
จนน้องพ้นอันตรายจึงได้มีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าบ้าง
แต่เค้าได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง กรามหัก ต้องให้อาหารทางสาย(เจาะคอ) ซึ่งทุกคนเห็นสภาพแล้วบางครั้งแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่
เค้าจำใครไม่ได้...
นานร่วม 2 ปี ที่ต้องรับการรักษาและบำบัด จนปัจจุบันเป็นปกติดีแล้ว ช่วงระยะเวลานั้น ญาติพี่น้องทุกคนต่างรู้สึกไม่ต่างกัน
มันเป็นการลุ้นที่นานมากเหลือเกิน

[santi]

เศร้าจังครับพี่สุวรรณ   ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าชีวิตแต่ละคนจะมีความโชคดีเท่ากับความโชคร้ายหรือไม่ (เช่น1ชีวิตโชคร้าย 100 ครั้งและโชคดี 100 ครั้งด้วยไม๊น้า) ไม่อยากคิดมากเหมือนกันครับ ตอนนี้ก็คิดได้แค่ว่า มนุษย์ทุกคนเกิดมาก็แค่รอวันตาย ก็เท่านั้น.... เศร้าครับ

บางที่เราอาจจะลืมความโชคดีไปแล้ว...
เราโชคดีที่ยังหายใจได้อยู่ (โดยไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ) เราโชคดีที่ชีพจรยังเต้นอยู่
เราโชคดีที่ขายังอยู่ยังใช้เดินวิ่งได้ เราโชคดีที่มือแขนเรายังอยู่ยังใช้งานได้
เราโชคดีที่ยังมีข้าวกินอิ่มได้ทุกมื้อ ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อ
เราโชคดีที่มีหมอนที่นอนนุ่มๆไม่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย
เราโชคดีที่มีบ้านอยู่อาศัยไม่ต้องนอนตากน้ำค้าง
โอ้ย...เยอะแยะไปหมด อย่ามัวเศร้าเลยครับ

[magneto]

ดีใจด้วยกับคุณพ่อน้องเปรียวนะครับที่น้องชายปลอดภัย

เหตุการแบบนี้สะเทือนใจมากครับ ผมเคยรับปากกับเพื่อนผม ที่เกิดอุบัติเหตุ ขณะขับรถไปกันพ่อแม่ลูก แล้วชนต้นไม้ข้างทาง แถวๆ สิงห์บุรี โดยที่เขาฝากให้ดูลูกกะเมียเขาก่อนจะสิ้นใจ โดยที่เขาหารู้ไม่ว่า ลูกกะเมียที่ไปด้วยนั้น ได้จากไปก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่นาน    

เศร้าจังครับพี่สุวรรณ  ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าชีวิตแต่ละคนจะมีความโชคดีเท่ากับความโชคร้ายหรือไม่ (เช่น1ชีวิตโชคร้าย 100 ครั้งและโชคดี 100 ครั้งด้วยไม๊น้า) ไม่อยากคิดมากเหมือนกันครับ ตอนนี้ก็คิดได้แค่ว่า มนุษย์ทุกคนเกิดมาก็แค่รอวันตาย ก็เท่านั้น.... เศร้าครับ

[LEXS]

  )เฮ้อ....ปลอดภัย   เมาแล้ว....นอนหลับดีกว่าครับ  ถ้าจำเป็นก็ช้าๆหน่อย

[paganini]

อุบัติเหตุบนถนน สำหรับคนไทยมันใกล้ชิดกันเหลือเกิน

โชคดีที่ไม่เป็นไรนะครับ แต่ก็เสียใจกับคนที่เสียชีวิต

[Jieng-Lao]

พระคุ้มครองครับพี่

[masterAT]

ร่วมรุ้นระทึกด้วยครับ และโล่งอกในท้ายที่สุด  และเสียใจกับการสูญเสียด้วยครับ
เหตุการแบบนี้สะเทือนใจมากครับ ผมเคยรับปากกับเพื่อนผม ที่เกิดอุบัติเหตุ ขณะขับรถไปกันพ่อแม่ลูก แล้วชนต้นไม้ข้างทาง แถวๆ สิงห์บุรี โดยที่เขาฝากให้ดูลูกกะเมียเขาก่อนจะสิ้นใจ โดยที่เขาหารู้ไม่ว่า ลูกกะเมียที่ไปด้วยนั้น ได้จากไปก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่นาน   

[prepiag]

               ไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเรื่องน้องชายผมดีใจด้วย ส่วนผู้ตายก็เสียใจกับครอบครัวด้วย

[pongsakorn50]

ผมดูข่าวรถทัวร์ไฟลุกท่วมตาย30ศพ เห็ภาพในข่าวแล้วหดหู่หนักเข้าไปอีก เมื่อไหร่เหตูการณ์แบบนี้มันจะหมดไปจากโลกซะที..

[e21dcr]

เริ่มต้นน่าใจหายครับ แต่ยินดีด้วยที่จบลงด้วยดี
แม้จะมีทรัพย์สินเสียหายบ้าง

[หมูอ้วน]

โอ้โห...ผมล่ะก้อลุ้นแทบแย่..ยินดีด้วยครับพี่...

[tewmax]

โล่ง...อก

ผมก็โล่งอก  การสูญเสียไม่อยากให้เกิดกับใครเลย มันโหดร้ายเกินไป

[ดาวเหนือ]

โล่ง...อก

[papaone]

เฮ้อ....ยินดีด้วยครับที่ยังไม่มีความสูญเสียเกิตขึ้นมากมายนัก (ลุ้นแทบแย่) และเสียใจกับครอบครัวของผู้สูญเสีย หายเมาเลย.... มิน่าล่ะพี่หายเงียบไปผิดสังเกตุ เอ่า....ขวัญเอ๊ย....ขวัญมา

[Tube Collector]

ผมขึ้นล่องถนนสาย 304 (เริ่มตั้งแต่ แกรง ไป ปักธงชัย ) ไปอำเภอวังนำเขียวมา 8 ปีแล้ว ตั้งแต่สมัย
เป็น สองแลนสวนกัน  จนตอนนี้เกือบเป็น 4 เลนหมดแล้ว จากประสพการณ์ที่ขับรถมากๆ ในชีวิตน่าจะเฉียด
7-8 แสน ทั่วประเทศไทยจากเหนือสุดมาใต้สุด จากฝั่งพม่าจรด ลาว  ถนนสาย 304 เป็นถนนที่อันตรายมากที่สุดเส้นนึง
ไม่ว่าในส่วนที่ขึ้นลงเขา หรือในทางเรียบ เพราะสร้างในสมัยสงครามเวียตนาม เพื่อให้ อาวุธ จากสัตหีบ ส่งไปภาคอีสานได้
ไม่ได้ออกแบบให้รถ 100 แรงม้าขึ้นไป วิ่ง 140 กม/ชม

เคยเห็นอุบัติเหตุ บนถนนสายนี้หลายสิบครั้ง ตัวเองก้เคยตกถนน 2 ครั้งแต่โชคดี ไม่เป็นอะไร  
เพื่อนจะใช้เส้นนี้วิ่งจากอีสานล่างไปภาคตะวันออก กรุณาอย่าประมาทเป็นอันขาด

[พ่อน้องเปรียว]

เราขอบคุณเจ้าหน้าที่ฯ แล้วเดินทางมายังอีกโรงพยาบาลหนึ่ง เพื่อพบกับคนเจ็บ
ขณะนั้นฟ้าเริ่มสางแล้ว ไปถึงก็สว่าง เจ้าหน้าที่เริ่มลงมือทำงานกันแล้ว
เราพากันขึ้นไปที่ชั้น 3 พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างสูงยาวนอนอยู่บนเตียง
มีร่องรอยบาดเจ็บเล็กน้อย ท่าทางยังตื่นๆ อยู่
"น้องชื่อไร บ้านอยู่ไหนฯลฯ" น้าสาวผมเป็นคนป้อนคำถาม คำตอบ
ที่อยากรู้มากที่สุดตอนนี้คือ เจ้าของรถอยู่ที่ไหน

"พี่หมีนอนอยู่ที่บ้านผม เมื่อวานนี้พาลูกชายแฟนผมมาส่ง
ผมกับเพื่อนอีกคนนึงยืมรถไปส่งน้องเข้าทำงานฯลฯ"

เด็กหนุ่มให้การ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพื่อนอีกคนเสียชีวิตแล้ว จากคำบอกเล่า
รู้ว่าทั้งสองคนทำงานอยู่แถวนั้นและไม่ได้สนิทสนมกับน้องชายผม

เสร็จจากนั้นเราก็ลงมาข้างล่าง ยามที่มาผลัดเวรบอกว่าให้ไปที่โรงพักเลย
เจ้าของรถทราบเรื่องแล้ว ตอนนี้กำลังรอให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่อยู่

เมื่อเสร็จธุระแล้วทั้งหมดก็เดินทางกลับบ้าน ขากลับแวะสำรวจที่เกิดเหตุ
จุดเกิดเหตุเป็นทางโค้งเรียบๆ ยาวๆ สโลบเล็กน้อย จุดที่รถเสียหลัก
เป็นกลางโค้งพอดี มีรอยเบรคล้อลากเป็นทางยาวประมาณ 20 เมตร
ลักษณะวิ่งคร่อมเลนมาด้วยความเร็วสูง เบรคแล้วเสียหลักลงร่อง
กลางถนน ในร่องกลางมีหลุมตื้นๆ ที่ปากหลุมมีก้อนซีเมนต์ขนาด
ปานกลางขวางอยู่ หน้ารถคงจะอัดเข้าไปที่หลุมและซิเมนต์ก้อนนี้
ที่ขวางทางอยู่ทำให้ล้อหน้าขาดกระเด็น ด้วยแรงเฉื่อยรถคงจะควงสว่าน
พลิกไปบนถนนอีกฝั่งหนึ่ง หลังคาฟาดลงมาบนหลักลายบอกโค้งริมถนน
หักพับที่โคนเสา ถัดจากเสาเป็นต้นประดู่แขนอ่อนติดป้าย "เมาแล้วขับ..."
พลิกได้อีกสองตลบก็มาสิ้นแรงอยู่ที่ถนนอีกฟากหนึ่ง เวลาทั้งหมด
คงจะประมาณ 10 วินาที

น้องสาวน้องชายจุดธูปปักไว้ที่โคนต้นประดู่เป็นการบอกกล่าว
แล้วขับรถรวดเดียวมาส่งผมที่บ้าน เรื่องซ่อมเรื่องประกัน
ยังไม่กล่าวถึง ได้ตัวคนคืนก็ดีใจแล้ว ส่วนผู้เสียชีวิตก็ขอแสดง
ความเสียใจกับครอบครัวของคุณด้วย เป็นเหตุสุดวิสัย
ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกไม่ว่ากับใครก็ตาม
เราทุกคนเสียใจด้วยนะครับ เราจะหาโอกาสทำบุญอุทิศส่วน
กุศลไปให้ ถึงแม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ก็เป็นเรื่องเกี่ยวพัน
กันถึงแก่ชีวิต เราก็มีส่วนรับผิดชอบในใจตลอดไปครับ

[พ่อน้องเปรียว]

*** ไม่รู้เน็ตเป็นรัยวันนี้ ต้องบูทใหม่ 2 ครั้งแล้ว ไม่ต้องวิตกนะน้องจะทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลไปให้

ต่อมาเราไปที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ แต่ไม่พบศพครับ ต้องตามไปที่ รพ.เจ้าพระยาอภัยภูเบศก์
เราได้โทรศัพท์ติดต่อประสานงานไว้ตั้งแต่ก่อนออกเดินทางแล้วครับ พอไปถึงเจ้าหน้าที่ก็อำนวย
ความสะดวกให้ ต้องขอขอบคุณด้วยนะครับ

เจ้าหน้าที่ประจำห้องดับจิดออกมาจากห้องพักด้านหลัง เป็นชายกลางคนร่างสูงใหญ่
หน้าตาเย็นชา เชิญพวกเราเข้าไปดูศพในห้องเย็นด้วยความสุภาพ ผมกับพี่แอ๊ด หัวหน้า
คนงานของแม่เข้าไปดูด้วยกันสองคน นอกนั้นเป็นผู้หญิงหมด แม่ผมนั่งกุมมือตัวเอง
ที่บันไดด้านหน้า เริ่มต้นร้องไห้ เจ้าหน้าที่เปิดประตูล็อคตู้ล่างด้านในสุด ดึงถาดลิ้นชัก
ที่มีศพผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนี้ออกมา ศพถูกห่อด้วยผ้าดิบสีขาว ของมูลนิธิร่วมกตัญญู
ขอบคุณเจ้าหน้าที่มูลนิธิด้วยนะครับ

"พี่แอ๊ด ช่วยแกะห่อผ้าด้วยครับ แกะด้านขาก่อนนะ ดูจากข้างล่างขึ้นไป"
ศพด้านหัวจะอยู่ด้านในนะครับ จะโผล่ขาออกมาก่อน
"ดูซิใช่หมีไม๊" พี่แอ๊ดพูดทำลายความเงียบ
"ไม่ใช่" เสียงผมพูด ความจริงผมพูดว่า "บ่แม่นบักหมี ไผกะบ่ฮู่"
เห็นเพียงขาผมก็จำได้แล้วว่าไม่ใช่น้องชายผม
"เอ้าพี่แอ๊ตเปิดดูหมดเลย ใช่คนแถวบ้านเราไม๊"
เราดูตำหนิ รูปพรรณ แล้วเห็นตรงกันว่าไม่ใช่หมีแน่นอน
"พี่แอ๊ดดูไปก่อนนะ ผมจะไปบอกแม่" ผมปลีกตัวออกมาจากห้องดับจิต

ผมออกมาจากห้อง เดินไปหาแม่ที่นั่งร้องไห้สะอื้นเงียบๆ อยู่ที่บันได
ผมนั่งลงด้านหลังแม่ กางแขนโอบกอดแม่ไว้แน่น แม่ที่เคยเข้มแข็ง
วันนี้ดูบอบบางมาก ตัวสั่นอยู่ในวงแขนผม ผมก้มไปกระซิบที่หูแม่

"ไม่ใช่หมีหรอกครับแม่ ไม่ใช่น้องผม เป็นใครก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จัก"
"อย่าโกหกแม่นะ บอกแม่มาตรงๆ" แม่พูดปนสะอื้น ผมรู้สึกว่าแม่หายตัวสั่น
"ผมไม่เคยโกหกแม่นะครับ น้องผมผมจำได้ เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ใช่"
 ผมยืนยัน ผมไม่เคยโกหกแม่จริงๆ ยกเว้นบางครั้งบอกความจริงไม่หมด หรือไม่บอกเลย
"ปุ๋ย แป๋ม ไปดูซิ ไม่น่ากลัวหรอก เค้าแต่งศพแล้ว น้าด้วย" ผมบอกน้องสาวสองคนกับน้าสาว
อดีตนางพยาบาลให้ไปช่วยกันดู เด็กผู้หญิงสองคนไปดู แต่พยาบาลเก่าไม่ยอมไปดู
ยืนขมวดคิ้วคล้ายตัดพ้อว่า ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ทำไมต้องให้ตูไปดูด้วย

[Tube Collector]

ไม่รู้วางโทรศัพท์ไว้ในรถ  แล้ว พรรคพวกเอารถไปใช้  หรือมีมือดีขโมยรถไป เลยรับเคราห์แทน
ขอให้เป็นแบบนี้ นะครับ  ไม่อยากให้เป็นอย่างอื่นเลย  การสูญเสียคนรู้จักหรือญาติไม่ดีกับใครสักคนเลย
ถ้าไม่เป็นไร ก็ ช่วยทำบุญ แผ่สวนกุศลให้คนที่โชคร้ายรับเคราห์ แทนด้วย

[พ่อน้องเปรียว]

เพื่อนๆ ที่อยู่กรุงเทพตอนที่ห้างเซนทรัล สาขาชิดลมเกิดเพลิงไหม้ครั้งใหญ่
ถ้ายังจำได้ ตำรวจดับเพลิงคนที่หล่นพร้อมพื้นปูนลงมาจากชั้นสามของห้าง
ลงมากองที่พื้นแล้วโดนเหล็กแหลมทิ่มน่องได้รับบาดเจ็บ คนนั้นแหละ
น้องชายผม

เราแวะที่ สภต. เป็นจุดแรก ไม่พบเจ้าหน้าที่ มีแต่ไฟส่องสว่างเปิดไว้
เราเดินวนรอบสถานี ก็พบรถคันที่ประสบเหตุ เจ้าหน้าที่เปิดไฟในรถไว้
สภาพรถโตโยต้า อัลติส ปี 2005 สีดำ อยู่ในสภาพพัง ด้านหน้าด้านหลัง
ยุบเข้าหาห้องโดยสาร หลังคาค่อนไปด้านหลังมีรอยยุบตรงกลางเหมือนกับกระดอนตีลังกา
ตกลงมาโดนหลักกิโลทิ่ม กระจกหน้าแตกร้าวทั่วแผ่น กระจกหลังไม่เหลือซาก
แอร์โร่พาร์ทรอบคันกองรวมกันอยู่ข้างๆ ล้อหน้าซ้ายหลุดออกมาจากเบ้า
เปลือกประตูหลังขวาหลุดออกมาเห็นคานข้างใน ผมก้มลงมองในห้องโดยสาร
ยังมีสภาพเป็นกล่องสี่เหลี่ยมอยู่ คอนโซลหน้าไม่ยุบมาก พวงมาลัยไม่ยุบ
ดูรวมๆ แล้วใช่แน่ เป็นรถน้องชายแน่นอน

[พ่อน้องเปรียว]

ผมนั่งรถเอี่ยวออกมาที่จุดนัดพบ ทุกคนที่กล่าวถึงมากันพร้อมหน้า
"แม่..." ผมพูดไม่ทัน
"มันไปทำไมปราจีน มันกระเซอะกระเซิงไปทำไม โทรศัพท์มันก็ไม่เปิด
แม่โทรหามันตลอดบ่าย เพื่อนกันเหล้ามันก็ไม่มีใครรู้ว่ามันไปไหนฯลฯ"
"แม่ทำใจดีๆ ก่อน คนตายอาจไม่ใช่หมีก็ได้" ผมพยายาปลอบอย่างไร้เหตุผล
"ไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร รถก็รถมัน นุ่งกางเกงยีนส์ ผิวขาว ในกระเป๋ามีแต่ตังค์เหรียญ
แม่เห็นมันล้างรถตอนก่อนเที่ยง เหมือนกับจะเดินทางไกล"
ผมคิดถึงคำเตือนของใครบางคนที่ห้ามล้างรถในวันเดินทางไกล พร้อมกับฟังคำ
ยืนยันบุคลิกของหมีจากปากแม่
"นั่นละ แต่เราต้องไปดูรถ ดูศพก่อน ร้อยเวรว่าไงแป๋ม" ผมหันไปถามน้องสาว
"ร้อยเวรบอกว่ามีคนตายคนนึง ไม่ตายคนนึง คนที่รอดเป็นเด็กสระแก้ว" น้าสาวตอบแทน
"งั้นเดี๋ยวผมโทรถามเอง จะตึสามแล้ว"

ผมกดเบอร์น้องชาย มีเสียงผู้ชายอู้อี้ตอบมา ผมแนะนำตัวเอง ขอทราบรายละเอียด
"เราก็รู้เพียงว่ามีคนตายกับเจ็บ อยากให้ญาติเข้าของรถมาดูศพ โรงพัก...." ยิ่งสั้นไปใหญ่
ผมฟังชื่อ สภต.ได้ไม่ชัด ฟังหางเสียงแล้วอยู่แถวศรีมหาโพธิ

"ปะ พี่ยุทธ แม่ ป้า ขึ้นรถ เอี่ยวไปนอนกับลูก พี่ยุทธขับ" แป๋มบริหารจัดการเป็นชุดพร้อมยื่น
กุญแจรถให้ผม ผมรับไว้แล้วส่งคืน
"หึ พี่ไม่ขับ แป๋มเทียวทางนี้ประจำขับเองก็แล้วกัน พี่ไม่หลับหรอก" น้องสาวผมตระเวนงาน
รับเหมาเส้นทางนี้ประจำจนปรุโปร่ง
"เอา ก็ได้" แป๋มเชิดหน้านั่งประจำที่คนขับ

** เมื่อกี้เน็ตแฮ้ง ต้องพิมพ์ใหม่ ขออโหสิกรรมด้วย ไปดีมาดีนะ

ตลอดทางเราต่างก็สันนิษฐานกันในหลายประเด็น พยายามปลอบใจกันเองว่าคนตายไม่ใช่หมี
ถ้าคนขับไม่ใช่หมีแล้วใครจะขับถ้าไม่ใช่หมีขับ หมีไปอยู่ที่ไหน แล้วพวกนี้ได้รถมาจากไหน
ข้อมูลเบื้องต้นที่บอกว่าคนที่รอดเป็นเด็กสระแก้ว ชวนให้คิดถึงการโจรกรรมรถ

มีเสียงเรียกทางโทรศัพท์สอบถามความคืบหน้าจากญาติๆ และเพื่อนร่วมงานหมีตลอดทาง
ข้อมูลเบื้องต้นบอกรูปพรรณคนเสียชีวิตไม่เหมือนกับหมี แต่ก็ไม่ทำให้เราคลายใจลงได้
ไม่มีใครง่วง ไม่มีใครหลับ อตรีนารีลเต็มอยู่ในกระแสโลหิตของทุกคน

[pongsakorn50]

ใม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย...เอาใจช่วยครับ.

[.Beetle.]

....มาร่วมลุ้นด้วยครับ..
..ต่อไปเป็นอย่างไรครับ..

[พ่อน้องเปรียว]

ขออนุญาตนอกเรื่องสักครั้งนะครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางถนนที่เกือบทำให้ครอบครัวผมต้องสูญเสียน้ำตาครับ
ถ้าอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าแก้ปอย่างไร ผมก็จะได้ลบออกนะครับ
**
ในคืนวันเสาร์ที่ 24 มี.ค.50 ผมเข้านอนเร็วผิดปกติคงเพราะนอนกลางวันไม่เต็มอิ่ม
เนื่องจากตอนบ่ายนอนดูแผ่นคอนเสิร์ทบีโธเฟนกับน้องเปรียว แล้วฝนตกไม่ได้เก็บ
ผ้ากับรองเท้าที่ตากไว้ เมียโทรมาก็ไม่ได้ยิน มาสะดุ้งตื่นกันก็ตอนเสียงกัมปนาท
กระแทกมาในโสตประสาท
"กดฟ//-/-ถถ-ถ/กเฟเฟก5เฟห5ฟ23อ1ฟ2ก1ฟห1กฟ21กเ32ก"

กลางดึกนั้นเวลา 02.15 น. เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น ผมเด้งตัวขึ้นมารับ

" กริ๊ง กริ๊ง" "กริ๊ง กริ๊ง" "....."
"ครับ" ผมรับสาย นึกภาวนาให้โทรผิด
"บ้านคุณฉวีวรรณใช่ไหมครับ" เสียงยามที่ป้อมดังออกมา
"ครับ"
"รอสักครู่ครับ"
"อะโหล พี่ยุทธเหรอ ผมเอี่ยวครับ แฟนน้องแป๋มครับ"
"เออ ครับ ว่าไงเอี่ยว" ข่าวร้ายแหงๆ ผมคิด
"พี่ยุทธครับ ผมเข้าไปหาพี่ที่บ้านไม่ถูก ผมมีข่าวพี่หมีมาบอกครับ
เค้าบอกว่าพี่หมีประสบอุบัติเหตุรถยนต์ที่ปราจีนครับ พี่หมีเสีย...ฯลฯ "

เสียงไอ้เอี่ยวน้องเขย ลูกเขยของน้าสาวผมละล่ำละลักมาตามสาย ผมฟังได้แค่ต้นๆ
ก็ทำใจให้นิ่งครับ "หมี"เป็นน้องชายคนถัดจากผม รับราชการตำรวจ วันหยุดเวรชอบ
ออกท่องเที่ยวเยี่ยมเพื่อนและนายเก่าๆ ตามต่างจังหวัดเป็นประจำ "แดง"น้องชาย
คนเล็กถัดจากหมีก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางถนนเมื่อปี 2534 ปี 2536 พี่สาวแป๋ม
ก็เสียชีวิตบนถนนเหมือนกัน ผมคิดถึงแม่ขึ้นมาก่อนใคร นี่แม่จะสูญเสียลูกชายไป
อีกคนหรือ ลูกของแม่จะเหลือผมคนเดียวหรือ ปี 2548 พ่อคู่ชีวิตของแม่ก็
เพิ่งจะเสียชีวิตไป ปี 2549 ยายแม่ของแม่ผมก็เพิ่งเสียไปด้วยวัย 82 ผมจะรับมือ
กับเรื่องแบบนี้อย่างไรดี ทำไมตายกันบ่อยจัง ของยังส่งวัดไม่หมดเลย

"ใจเย็นๆ เอี่ยว เข้ามาหาพี่ที่บ้านก่อน ..." ผมบอกทางให้เอี่ยวเข้ามาหาที่บ้าน
ไม่นานรถกระบะมาสด้าค่อนข้างใหม่ก็มาจอดหน้าบ้าน

"หวัดดีครับพี่ยุทธ เดี๋ยวเอารถผมไป แป๋มออกมาแล้ว เอารถอีกคันมาพร้อมป้ากับแม่"
"หวัดดีครับ มาเข้ามานั่งก่อน กินน้ำท่าเย็นๆ แล้วค่อยๆ เล่า"
"เหตุเกิดที่อำเภอศรีมหาโพธิครับพี่ ร้อยเวรเก็บโทรศัพท์พี่หมีที่กระเด็นออกจากรถ
โทรมาหาคนที่โรงพักบ้านเรา เค้าตรวจสอบทะเบียนแล้ว อยากให้ญาติไปดูศพ
จะได้ยืนยันได้ว่าเป็นพี่หมีแน่ มีคนตายคนนึง บาดเจ็บนอนอยู่โรงพยาบาลคนนึง
คนเจ็บบอกว่าเป็นคนจังหวัดสระแก้ว"
"เหตุเกิดตอนไหน แล้วเจ้าหน้าที่โทรมาหาตอนไหนล่ะ"
"เหตุเกิดประมาณ 5 ทุ่ม หลังจากนั้นก็โทรมาครับ"
"เบอร์ที่โทรเข้าใช่แน่นะ ทะเบียนรถระบุถูกต้อง ยี่ห้อ รุ่น"
"ถูกครับพี่"
"งั้นรอแป๊บนึง พี่นุ่งกางเกงก่อน"

ผมฟังแล้วสำรวจใจตัวเอง เปรียบเทียบกับเมื่อปี 2534 ตอนนั้นผมเรียนหนังสืออยู่ที่
จ.ขอนแก่น ก็มีโทรศัพท์มาตอนกลางดึกแบบนี้เหมือนกัน เรื่องแบบเดียวกัน
ตอนนั้นผมรู้สึกใจหายวูบ หน้าชา ขนหัวลุกตั้งชัน พูดแต่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองพูด
ได้ยินเสียงวิ้ว วิ้วๆ ในหู แต่ครั้งนี้ใจผมนิ่งๆ ไม่วูบวาบ แต่ก็สลดและนึกถึงแม่มากกว่า