ผมได้รับ ฟอร์เวิร์ดเมลล์ นี้มาหลายวันแล้ว แต่เพิ่งเปิดอ่านวันนี้ นึกถึงเพื่อนๆ จึงนำมาลงไว้ให้อ่านกัน
อีกหน่อยเราก็ตายจากกัน......แล้วนะ
ข้อคิดดี ๆ จากน้าเน๊ก เกตุเสพย์สวัสดิ์
>>คนเราอายุเฉลี่ย 60 ปี
>>1 ปี เท่ากับ 365 วัน
>>แสดงว่าแต่ละคนมีเวลาบนพื้นโลก 21,900 วัน
>>คิดปลีกย่อยไปกว่านั้นก็ 525,600 นาที
>>ลองนับเป็นสัปดาห์ อืม.........ไม่เลว 3,120 สัปดาห์
>>อุแม่เจ้า........แสดงว่า
>>เรามีโอกาสเที่ยวในคืนวันเสาร์สามพันกว่าครั้งเท่านั้นเอง
>>คิดแบบนี้แล้วไม่กล้าดูนาฬิกา
>>แทบเบือนหน้าหนีจากปฏิทิน
>>เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการนับถอยหลังเพื่อรอวันลาโลก...
>>เปล่าเลยผมไม่ได้กลัวตาย
>>และขอโทษที่หากเรื่องอาจไม่ค่อยขำ
>>แต่ตลอดเวลาที่ใช้เวลาอยู่บนโลกนี้มันน้อยมากหากคำนวนในเชิงตัวเลข
>>ยังมีหนังสืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้อ่าน
>>เพลงอีกหลายเพลงยังไม่ได้ฟัง
>>หนังอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ได้ดู
>>ความรู้สึกในใจอีกมากมายที่ยังไม่เคยบอก
>>พื้นที่อีกหลายล้านตารางกิโลเมตรที่ยังไม่เคยไป โอ๊ย.....กลุ้ม
>>สองหมื่นกว่าวันที่เราได้รับมามัน
>>น้อยเกินไปจริง ๆ และที่น่ากลุ้มไปกว่านั้นคือ
>>ใช่ว่าทุกคนจะอยู่ถึง 60 ปี
>>แน่นอน 1 ปี ยังเท่ากับ 365 วัน
>>นั่นแสดงว่าบางคนไม่ได้มีเวลาบนพื้นโลก 21,900 วันหรอกนะ
>>อาจไม่ถึง 3,120 สัปดาห์ซะด้วยซ้ำ!
>>อุแม่เจ้าเทค 2
>>คืนวันเสาร์ที่จะได้ไปเที่ยวเหลือไม่ถึง
>>สามพันวันแล้วเหรอเนี่ย!!!!
>>คิดแบบนี้ต้องรีบยกนาฬิกาขึ้นมาดู
>>กางปฏิทินออกกว้าง ๆ
>>เพราะมันคือเวลาที่เราเหลือ....บนโลกนี้
>>นี่ชั้นกำลังทำบ้าบออะไรอยู่.....ไม่เลยน้องสาว
>>นี่ไม่ใช่ปรัชญางี่เง่าอะไรทั้งสิ้น หากเป็นความจริงที่
>>เราไม่ค่อยได้มองมัน
>>เอาล่ะ งั้นสมมติว่าทุกคนอายุ 17 ปี
>>แปลว่าใช้ชีวิตมาแล้ว 6,205 วัน
>>และผ่านคืนวันเสาร์มาร้อยกว่าครั้ง ส่วนหน่วยนาทีนั้น ......
>>คำนวณเองบ้างซิว้อยย.....
>>เอาเวลาที่ใช้ไปนั้น หักลบกับเวลา (ที่คาดว่าจะ) เหลืออยู่
>>ผลลัพธ์ที่ได้
>>เราจะทำยังไงกับมันดี.....
>>แต่น่าแปลก หลายคนยังยอมทำงานน่าเบื่อ
>>นั่งเอาหัวตากแอร์ไปวัน ๆ ยอมให้คนที่ไม่ใช่พ่อใช่แม่จิกหัวใช้
>>เพื่ออะไรบางอย่างที่เราเรียกว่า "เงินเดือน"
>>บางคนทนเรียนอะไรก็ไม่รู้อยู่ 4 ปี ทั้ง ๆ
>>ที่ไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า รู้แต่ว่าแม่ชอบ
>>ไม่ก็เห็นแค่ว่าเพื่อนเรียน
>>เพียงแค่ตอบตัวเองไม่ได้ว่า กูจะเป็นอะไรดี
>>บางคนแอบรักเขา ซุ่มเลิฟอยู่อย่างนั้น
>>ปล่อยให้ความรู้สึกที่ดีลอยไปหาคนอื่น
>>แต่กลับปล่อยให้ใจตัวเองเหลืออยู่แต่ความรู้สึกต่ำต้อยได้ทุกวัน
>>ทุกวัน ทุกวัน
>>บางคนกินทิฐิเป็นอาหาร เก๊กใส่กันไปวัน ๆ
>>ต่างฝ่ายต่างรอให้อีกฝ่ายง้อ มึงแน่ กูแน่ งอนการกุศล
>>ประชดทำลายสถิติ เชิดหยิ่งชิงชนะเลิศ....ไอ้บ้า
>>และอีกหลายคนนิยมกิจกรรม "ฆ่าเวลา" ชีวิตมันว่างจัด
>>ขนาดต้องฆ่าเวลากันเลย
>>บอกตรง ๆ เห็นแล้วอยากตบกบาล
>>เอ็งกำลังทำลายทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดที่มนุษย์ทุกคนพึงจะมี
>>อีกหน่อยเราก็ตายจากัน......แล้วนะ
>>ลองคิดแบบนี้บ้าง
>>ใช่แล้ว....เราจะเกิดความเสียดาย
>>เพราะเหลืออีกหมื่นแสนล้านที่เรายังไม่ได้ทำ
>>ตายได้ไง หากฝันไม่สำเร็จ
>>ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ยอมตาย
>>แต่ให้รีบทำทุกอย่าง ก่อนที่จะตาย ... ซึ่งจะเป็นวันไหนก็ไม่รู้
>>และในเมื่อเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ...
>>มาเตรียมการรอรับวาระสุดท้ายของเราดีกว่า
>>เอาแบบตายวันตายพรุ่งก็จะได้นอนตายตาหลับ
>>ใช้ชีวิตโดยคิดซะว่า....พรุ่งนี้ฉันจะตายแล้ว
>>ทำงานในสิ่งที่เรารัก เสมือนว่าเราจะไม่ได้ทำมันอีก
>>ตามความฝันของเราไปสุดโต่ง...ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวตายนะ...เตือนแล้วไง
>>รักให้หมดใจ บอกเขาไปทั้งหมดที่ความรู้สึกมี
>>ส่วนจะรักหรือไม่รักกู ไม่สนว้อย...เพราะพรุ่งนี้ชั้น(อาจจะ) ตายแล้ว
>>ใช้เวลา (ที่อาจจะ) สุดท้ายที่มีต่อกันไว้
>>กอดกันเหมือนว่านี่เป็นกอดครั้งสุดท้ายของเรา
>>นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้
>>เพราะอย่างน้อย ๆ เราจะได้มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มตอนให้สัมภาษณ์ยมบาล
>>
>>....... คนข้างบ้านเดินแป้นแล้นมาบอกข่าวดี ลูกสาววัย 23
>>กำลังจะแต่งงาน
>>ในมือมีซองสีชมพูพร้อมการ์ด
>>ลูกสาวอยู่ต่างจังหวัดกับคู่หมั้น
>>แม่เลยต้องมาแจกการ์ดเอง
>>เมื่อกี๊ว่าที่เจ้าสาวเพิ่งโทรมาปรึกษาแม่เรื่องชุดแต่งงาน.........
>>หลังจากนั้น 3 ชั่วโมง เธอตาย ......
>>แต่กว่าคนเป็นแม่จะรู้ข่าวร้าย ก็ปาไป 5 วัน
>>ซองในมือผม กลายเป็นเงินช่วยงานศพ ช่อดอกไม้ กลายเป็นพวงหรีด
>>และทั้งหมดกลายเป็นแรงบันดาลใจ ที่อยากจะบอก
>>ว่าอีกหน่อยเราก็ตายจากกัน .... แล้วนะ
>>อ้าว....รู้งี้ยังจะมาอ้อยสร้อยอะไรกันอีก
>>รีบแยกย้ายไปใช้เวลาที่เราเหลืออยู่ไปทำทุกอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ
>>เดี๋ยวตายซะก่อน....เสียดายแย่
>>โดย น้าเน๊ก ...... เกตุเสพย์สวัสดิ์ ปาละกะวงศ์ ณ อยุธยา
