อ่านแล้วน้ำตาแทบไหล
=========================================
จาก
http://www.liverpool.in.th/th_cafe_window.php?id=2034เราเป็นแชมป์ยุโรป!
เคยบ้างไหม ที่มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในชีวิตคุณ แล้วคุณรู้สึกเหมือนว่า “คุณกำลังฝัน”
ตอนนี้ผมกำลังมีความรู้สึกนั้นอย่างแรงกล้า ... ผมกำลังกลัวว่าผมจะตื่นขึ้นมา …
ย้อนกลับไปในวันที่เราเดินทางถึงเมืองอิสตันบู ประเทศตุรกี ...
วันนั้นผมและเพื่อน ๆ ทุกคนก้าวเข้าสู่ประเทศนี้ในฐานะของ “ทีมนอกสายตา”
และทีมที่หลายเสียงบอกว่า “แค่รองแชมป์ก็ประเสริฐแค่ไหนแล้ว” ...
ผมและเพื่อน ๆ ไม่มีใครพูดถึงเสียงเหล่านี้ แต่ผมคิด และผมเชื่อว่าเพื่อน ๆ ทุกคนคิดเหมือนกัน
ว่า “เรามีหวัง และเรามีดีพอในการก้าวสู่ตำแหน่งแชมป์”
เพียงแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะเราไม่อยากกดดันกันและกัน
จึงคิดและหวังเช่นนั้นอย่างเงียบ ๆ ในใจ
ก่อนเกมการแข่งขัน ผมได้ยินเสียงเชียร์สนั่นหวั่นไหว
รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนบริเวณอัฒจันทร์ข้างบน
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกอย่างไร แต่ตอนที่ผมกำลังเดินลงสนาม - -
ผม ... ขาสั่น และรู้สึกเต็มตื้นที่สุดในชีวิต
เกมสี่สิบห้านาทีแรกเป็นไปอย่างสวยงาม ... สวยสำหรับมิลานนะ
แต่กับผู้คนชุดแดงทั้งหลายแล้ว มันเป็นเกมที่ น่าผิดหวัง และทำเอาเสียความมั่นใจไปตาม ๆ กัน ...
ลูกที่หนึ่ง ... ลูกที่สอง ... และลูกที่สาม - - สามประตูนี้ทำให้คำว่าแชมป์สำหรับมิลานอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว ...
แต่ขอโทษเถอะ สำหรับผมแล้ว ผมคิดว่า คำว่าแชมป์ของทีมผม ก็อยู่ใกล้เหมือนกัน ...
ใกล้แค่ “กล้าเดินหน้าไปกระชากคืนมา” เท่านั้นเอง ...
ความมั่นใจถึงแม้จะหมดไปเยอะ แต่ความมุ่งมั่น ตั้งใจ ไม่ได้หมดไปอย่างแน่นอน
เราจบครึ่งแรกไปด้วยสกอร์ สามประตู ต่อ ... ศูนย์ (ไม่ใช่สูญนะ) ...
15 นาทีในช่วงพักดูเหมือนจะนานมาก นานทั้งสำหรับมิลาน และนานทั้งสำหรับเรา
มิลานคงอยากจบเกมและรับถ้วยใจจะขาด
ในขณะที่พวกเราก็อยากกลับลงสนามอีกครั้งเพื่อ “เงยหน้าสู้” และ
“วิ่งไปข้างหน้าและกระชากชัยชนะให้มาอยู่ทางฝ่ายเรา”
เริ่มต้นสี่สิบห้านาที ... พวกเราทุกคนลืมครึ่งแรก และเริ่มต้นใหม่ ...
กัปตันทีมขวัญใจทุกคนเอาคืนมาได้หนึ่งเม็ดในเวลาอันรวดเร็ว (เหนือความคาดหมายของหลายคน) ...
เรายังเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ อย่างมีความหวังมากขึ้นกว่าเดิม
วลาดี้ที่ตกอยู่ในฐานะตัวสำรองตะบันคืนมาอีกหนึ่งอย่างสวยหรู
ก่อนที่อลอนโซ่จะซ้ำจุดโทษเข้าไปให้ทีมเรากลับมาเสมออย่างงดงาม
เกม (ช่วงแรก) ครึ่งหลังสวยงามสำหรับเรา แต่ขี้เหร่สุด ๆ สำหรับมิลาน ...
เกมปกติหยุดลงที่สกอร์สามต่อสาม เราต้องวิ่งกันต่ออีกสามสิบนาที ...
นั่นทำให้ผมเกิดอาการตะคริว กินขาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แต่ต่อให้ผมเป็นหนักกว่าตะคริว ผมก็ไม่มีวันออกจากสนาม
และทิ้งเพื่อน ๆ ให้เหลือแค่สิบคนแน่นอน
ผมอยากอยู่ในเกมประวัติศาสตร์จนจบ ... ไม่ว่าผลจะออกมาในรูปใดก็ตาม
กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาอีกครั้ง เราต้องยิงจุดโทษเพื่อหาแชมป์ ...
ความสนใจมุ่งไปที่ผู้รักษาประตู ที่เป็นแพะรับบาปตลอดกาลของทีมเรา ...
ผมภาวนาให้เขาโชคดี ผมอยากให้เขาเป็นวีรบุรุษในคืนนี้ ตอบแทนการรับบาปแทนเพื่อนมานานยามทีมแพ้
และตอบแทนที่เขาไม่เคยโวยวายหรือบ่นยามต้องนั่งดูข้างสนาม
แล้วเขาก็ทำสำเร็จ ... การไซโคคู่ต่อสู้ (ด้วยท่าทางที่ผมอยากหัวเราะเป็นบ้า)
การป้องกันที่สุดสำคัญ ... ส่งผลให้ผมตะโกนลั่นสนามและวิ่งไปหาเขา พลางนึกในใจว่าอยากจะจูบเขาสักที ... เขาทำให้เราเป็นแชมป์
เราทำให้เราเป็นแชมป์
ราฟาทำให้เราเป็นแชมป์ และที่สำคัญที่สุด ...
แฟนบอลทำให้เราเป็นแชมป์ ...
พวกเราทุกคนที่มีหัวใจสีแดงมีส่วนสำคัญสำหรับการกลับมายืนในจุดสูงสุดในฤดูกาลนี้ ...
นัดชิงชนะเลิศปีที่ 50 ... ช่างพอเหมาะพอดีกลับการกลับมาของเครื่องจักรสีแดง
นี่อาจเป็นสัญญาณสำคัญที่ประกาศก้องให้ทุกคนรู้ว่า ... พวกเรากำลังกลับมา ...
หลังจากรอกันมานาน เรากำลังกลับมา ... เรากำลังกลับมา
แม้ผมจะไม่ได้เป็นคนสุดท้ายที่เดินขึ้นรับเหรียญ
ไม่ได้เป็นคนแรกที่ได้ชูถ้วยแชมป์ ... แต่ผมก็ภูมิใจที่ไม่เคยคิดหันหลังให้ทีม ๆ นี้แม้แต่ครั้งเดียว
ไม่ว่าทีมจะตกอยู่ในสถานการณ์ไหน ไม่ว่าฤดูกาลหน้าเราจะได้กลับมารักษาแชมป์หรือไม่
แต่ผมก็ไม่มีวันจะจากที่แห่งนี้ไป ...
ไม่แม้แต่จะคิด
- - ผมสัญญา - -
จ าก ผู้ชายเบอร์ยี่สิบสาม : บนเครื่องบิน กับความคิดถึงสเกาเซอร์เก่า ๆ หลาย คน ... ผมอยากให้เขายืนอยู่ข้าง ๆ ผม และเสพความสำเร็จนี้ไปด้วยกัน ...
