หัวข้อ: ชีวิตคือชีวิต

[jp74]

       มันก็คงเป็นบางอารมณ์กันมั๊งคับพี่

อยู่กะคนมากมาย มีคนล้อมรอบเกือบตลอดเวลา
คุณa  คุณb คุณc พี่นี่ พี่โน่น พี่นั่น .............   
แต่เราก็นั่งเงียบไม่ได้อยากคุยกะพวกนี้เลย
พวกนี้เราคุยด้วยไม่ออก  พูดเรื่องที่เราอยากพูดด้วยไม่ได้

เป็นบ้างไหมคับ  บางทีหยิบโทรศัพท์ออกมาเพราะว่างซักเดี๋ยวอยากจะคุยกับใครซักคน
แต่นั่งมองโทรศัพท์ไม่รู้จะโทรหาใคร   ไม่ใช่คนที่เราอยากคุยด้วย แล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

   

[tobb]

           จริงๆเป็นคนมีคนอยู่รอบๆตัวมากมายนะ แต่เหตุไฉน เรายังเหมือนชีวิตแอบเหงาๆ ก้อไม่รู้
     
            คงต้องรีบเร่งจับ DIY ตัวเองอย่างแรงแล้วล่ะ แต่ยังดีที่มีเพื่อน.HGT คอยคุยอยู่เรื่อยๆนี่ล่ะ

โธ่ สาวประจําเวป เนี่ยเป็น โรค เหงา หรือ โรคคิดมาก กันละจะเนี่ย คนรอบตัวตั้งเยอะ ยัง เหงา อีก กลุ้มจริงๆเลย แม่คุณทูนหัวของ เวป เอช ที จี ทู

[lonely]

   เอ...งานนี้ต้องให้คุณgai สอนขับรถและสอนการแล่นรถ ทางด้านข้างซะแย๊ว เผื่อชีวิตจะไม่เป็นชีวิตแบบนี้ ฮิฮิ

  แต่ เอ..แล้วอย่างคุณ post ถ้ากระโดดแล้วตกหลุม ทำไงดีอ่ะ...ชะอุ๊ย
 

[post-girl]

     :drive1บางทีชีวิตเหมือนการขับรถนะ บางทีเราเจอถนนเรียบๆ แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราคงไปได้เรื่อยๆ
           
              บางที ขับๆไปเจอถนนลูกรัง ขรุขระบ้าง ก้อค่อยๆขับไปให้ถึงจุดหมาย แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราเริ่มสะดุดแต่ขอให้ถึงจุดหมาย

             และทีนี้ ไปเจอหลุมใหญ่เลย  ขับไปคงไม่ได้ แล้วทีนี้ ชีวิตเราใครจะมาช่วยลากมันขึ้นจากหลุมได้ล่ะ 

             เราคงต้องค่อยๆคลานออกมาจากรถแล้วล่ะ ..........เอ...งง เอง

เจอหลุมใหญ่ก็ค่อยๆ เลาะไปด้านข้างสิครับ  ทุกอย่างมันมีทางออก เพียงแต่อย่าปล่อยให้อารมณ์มีอิทธิพลเหนือความคิด  แต่จะว่าไปมันก็เป็นธรรมดาของปุถุชน  ไม่งั้นโบราณจะไ่ม่มีคำคมอย่าง "ผงเข้าตา"  แคะล้างให้คนอื่นได้แต่ตัวเองทำเองมันยากเพราะอิทธิพลของอารมณ์นั่นเอง  เจอหลุมใหญ่ๆ ก็ค่อยสงบสติอารมณ์พินิจพิจารณา และปรึกษาผู้มีเหตุมีผล  ไม่นานก็จะเห็นทางข้างๆ ที่ค่อยๆ เลาะไปได้ครับ

เป็นเรานะ ถ้าเจอหลุมใหญ่ ก็ "กระโดด" เลย ให้ผ่านหลุมไปได้
ชีวิต ถ้าเจอแต่ทางราบเีรียบ (หรือโบราณเรียกว่า โรยด้วยกลีบกุหลาบ )
...ไม่มันส์..อะ

แตถ้าโดดแล้ว ล้ม ค่อยว่ากันใหม่    แผนกฉุกเฉิน ยังมี      

[gai]

     :drive1บางทีชีวิตเหมือนการขับรถนะ บางทีเราเจอถนนเรียบๆ แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราคงไปได้เรื่อยๆ
           
              บางที ขับๆไปเจอถนนลูกรัง ขรุขระบ้าง ก้อค่อยๆขับไปให้ถึงจุดหมาย แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราเริ่มสะดุดแต่ขอให้ถึงจุดหมาย

             และทีนี้ ไปเจอหลุมใหญ่เลย  ขับไปคงไม่ได้ แล้วทีนี้ ชีวิตเราใครจะมาช่วยลากมันขึ้นจากหลุมได้ล่ะ 

             เราคงต้องค่อยๆคลานออกมาจากรถแล้วล่ะ ..........เอ...งง เอง

เจอหลุมใหญ่ก็ค่อยๆ เลาะไปด้านข้างสิครับ  ทุกอย่างมันมีทางออก เพียงแต่อย่าปล่อยให้อารมณ์มีอิทธิพลเหนือความคิด  แต่จะว่าไปมันก็เป็นธรรมดาของปุถุชน  ไม่งั้นโบราณจะไ่ม่มีคำคมอย่าง "ผงเข้าตา"  แคะล้างให้คนอื่นได้แต่ตัวเองทำเองมันยากเพราะอิทธิพลของอารมณ์นั่นเอง  เจอหลุมใหญ่ๆ ก็ค่อยสงบสติอารมณ์พินิจพิจารณา และปรึกษาผู้มีเหตุมีผล  ไม่นานก็จะเห็นทางข้างๆ ที่ค่อยๆ เลาะไปได้ครับ

[lonely]

           จริงๆเป็นคนมีคนอยู่รอบๆตัวมากมายนะ แต่เหตุไฉน เรายังเหมือนชีวิตแอบเหงาๆ ก้อไม่รู้
     
            คงต้องรีบเร่งจับ DIY ตัวเองอย่างแรงแล้วล่ะ แต่ยังดีที่มีเพื่อน.HGT คอยคุยอยู่เรื่อยๆนี่ล่ะ

[tobb]

     :drive1บางทีชีวิตเหมือนการขับรถนะ บางทีเราเจอถนนเรียบๆ แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราคงไปได้เรื่อยๆ
           
              บางที ขับๆไปเจอถนนลูกรัง ขรุขระบ้าง ก้อค่อยๆขับไปให้ถึงจุดหมาย แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราเริ่มสะดุดแต่ขอให้ถึงจุดหมาย

             และทีนี้ ไปเจอหลุมใหญ่เลย  ขับไปคงไม่ได้ แล้วทีนี้ ชีวิตเราใครจะมาช่วยลากมันขึ้นจากหลุมได้ล่ะ 

             เราคงต้องค่อยๆคลานออกมาจากรถแล้วล่ะ ..........เอ...งง เอง

สาวประจําเวปเราช่างเหงาอีกคน จริงๆ ชีวิต เหมือนขับรถบนทางเรียบ ขับนานๆอาจหลับในได้ไม่น่าสนุกหรอก

เจอหลุมเจอบ่อมั้ง น่าสนุกดีออก ช่วงล่างพัง ลุกปืนแตก ขับต่อไม่ได้ ได้ลงมาซ่อมมั้งก็ดีเหมือนกันนะ

จะได้ใช้ความสามารถทีมีกับประสบการณ์ ซ่อมได้ก็ขับต่อ ทีนี้ละมันเลยเหยียบ มิดเกจ์เลยล่ะ น่าสนุกออก

ลองฟังเพลงของ กลมา สุโกศล มาฟังดู  ฟังแล้วคงคลายเหงาได้บ้างนะ

http://www.youtube.com/watch?v=73WX66kUK00

[lonely]

     :drive1บางทีชีวิตเหมือนการขับรถนะ บางทีเราเจอถนนเรียบๆ แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราคงไปได้เรื่อยๆ
           
              บางที ขับๆไปเจอถนนลูกรัง ขรุขระบ้าง ก้อค่อยๆขับไปให้ถึงจุดหมาย แปลว่าตอนนั้นชีวิตเราเริ่มสะดุดแต่ขอให้ถึงจุดหมาย

             และทีนี้ ไปเจอหลุมใหญ่เลย  ขับไปคงไม่ได้ แล้วทีนี้ ชีวิตเราใครจะมาช่วยลากมันขึ้นจากหลุมได้ล่ะ 

             เราคงต้องค่อยๆคลานออกมาจากรถแล้วล่ะ ..........เอ...งง เอง

[gai]

จริงค่ะ ตอนนี้ชีวิตเราเหมือนดอกไม้ดอกหนึ่ง ที่รอ สายลมให้มันพัดผ่านมาบ่อยๆ และจะรอว่าเมื่อไหร่ ลมนั้นจะพัดหวลคืนกลับมาหาเราได้อีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าชีวิตที่รอ..ความหวังได้หรือไม่ ใครช่วยบอกหน่อย


ผิดกับผมที่ชอบนึกว่าตัวเองเป็นตอไม้ ถึงแม้เจอเรื่องหนักหนาสาหัสแค่ไหน พอนึกว่าเราคือตอไม้มันก็จะสงบได้เร็วมาก
แม้แต่ตอนที่ไปฝึกนั่งกรรมฐานก็เถอะ ถ้านึกถึงตอไม้เมื่อไหร่ จืตจะสงบเข้าถึงฌานได้เร็วมาก มันเหมือนเป็นอุบายเฉพาะตัวใครตัวมันนั่นละครับ
Simon&Grafungen ยังแต่งเพลงที่บอกว่า "I am a rock" เลยครับ ตอนที่วงของเขาประสบภาวะตกอับ

โห คุณปลัด อ่านแล้ว มันกำกวมจัง เป็นไ้ด้ทั้ง 2 ทางเลยละครับ         

[post-girl]

ผมไม่แน่ใจครับ ว่าหมายถึงอะไร  แต่ว่าสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันก็คืออดีต การไปหวนรำิลึกยึดติดมากเกินไป มันไม่มีทางแก้ไขอะไรได้  สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันเป็นได้แค่บทเรียน เป็นสิ่งเตือนใจ  สิ่งที่เราคาดหวังและทำได้คือ สิ่งที่จะเกิดในอนาคต  การมีสติตั้งมั่นรอรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น และมุ่งมั่นที่ทำให้สำเร็จ ถึงจะนำความหวังให้กลายเป็นความจริง  ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความหลังที่ไม่อาจจะกลับคืนมาอย่างเดียว สิ่งที่หวังอาจจะไม่บรรลุ หรือเป็นจริงขึ้นมาได้

ความทุกข์กับความสุข อันที่จริงมันคือสิ่งเดียวกันครับ  คนเราต่างหากที่ใช้ความรู้สึกในการแบ่งมันให้เป็นสองด้าน ด้านนึงก็คือความสุข ส่วนอีกด้านก็คือความทุกข์  การขีดเส้นของแต่ละคน แต่ละชนชาติก็ขีดเส้นไม่เท่ากัน  เรื่องบางเรื่องที่เป็นทุกข์ของคนหนึ่ง อาจจะเป็นสุขของอีกคนก็ได้  อย่างเช่นอบายมุข คนที่ขีดว่าเป็นความสุขก็มี สำหรับคนอีกกลุ่มก็เป็นทุกข์    ถ้าเราสามารถลบเส้นนี้ได้ ก็จะเป็นอนัตตาคือไร้สุข ไ้ร้ทุกข์ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเห็นเป็นเรื่องปกติ มีครรลองของมันครับ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ไม่เป็นสุขและไม่เป็นทุกข์ครับ  งงมั้ยเนี่ย อิ อิ

เยี่ยมๆๆ   เพราะตัวเอง เป็นคนสรรหาคำพูดมาไม่เป็น หรือ ก็อาจจะเป็นคนนึงที่บางทีก็ยังจมกับสิ่งเก่าๆ ต้องคอยตัวเอง เสมอ
ยังงี้ต้องเอา ข้อความนี้ มาเตือนใจตัวเองซะแล้ว   
.....ข้าขอคาระวะ    

[gai]

ผมไม่แน่ใจครับ ว่าหมายถึงอะไร  แต่ว่าสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันก็คืออดีต การไปหวนรำิลึกยึดติดมากเกินไป มันไม่มีทางแก้ไขอะไรได้  สิ่งที่ผ่านมาแล้วมันเป็นได้แค่บทเรียน เป็นสิ่งเตือนใจ  สิ่งที่เราคาดหวังและทำได้คือ สิ่งที่จะเกิดในอนาคต  การมีสติตั้งมั่นรอรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น และมุ่งมั่นที่ทำให้สำเร็จ ถึงจะนำความหวังให้กลายเป็นความจริง  ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความหลังที่ไม่อาจจะกลับคืนมาอย่างเดียว สิ่งที่หวังอาจจะไม่บรรลุ หรือเป็นจริงขึ้นมาได้

ความทุกข์กับความสุข อันที่จริงมันคือสิ่งเดียวกันครับ  คนเราต่างหากที่ใช้ความรู้สึกในการแบ่งมันให้เป็นสองด้าน ด้านนึงก็คือความสุข ส่วนอีกด้านก็คือความทุกข์  การขีดเส้นของแต่ละคน แต่ละชนชาติก็ขีดเส้นไม่เท่ากัน  เรื่องบางเรื่องที่เป็นทุกข์ของคนหนึ่ง อาจจะเป็นสุขของอีกคนก็ได้  อย่างเช่นอบายมุข คนที่ขีดว่าเป็นความสุขก็มี สำหรับคนอีกกลุ่มก็เป็นทุกข์    ถ้าเราสามารถลบเส้นนี้ได้ ก็จะเป็นอนัตตาคือไร้สุข ไ้ร้ทุกข์ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเห็นเป็นเรื่องปกติ มีครรลองของมันครับ  ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ไม่เป็นสุขและไม่เป็นทุกข์ครับ  งงมั้ยเนี่ย อิ อิ

[lonely]

              จริงค่ะ ตอนนี้ชีวิตเราเหมือนดอกไม้ดอกหนึ่ง ที่รอ สายลมให้มันพัดผ่านมาบ่อยๆ และจะรอว่าเมื่อไหร่ ลมนั้นจะพัดหวลคืนกลับมาหาเราได้อีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าชีวิตที่รอ..ความหวังได้หรือไม่ ใครช่วยบอกหน่อย

[gai]

เอ แต่ที่ผมเจอมาส่วนใหญ่พูด "รู้งี้ตอนนั้นไม่ทำแบบนั้นดีกว่า" หลายรายที่ ยังทำเหมือนเดิม แล้วก็เกิดผลเหมือนเดิม     

ผมว่าคนส่วนใหญ่ทำอะไรไม่ค่อยได้คิดหน้าคิดหลัง  พอทำเห็นผลแ้ล้วก็มักจะพูดคำๆ นี้  อันที่จริง สิ่งที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ก็มีผู้ประสบและพร่ำสอนตลอด แต่คนที่จะรับรู้และนำมาปฏิบัติมีน้อย  เอาแค่ ศีล 5 ที่พระพุทธเจ้าท่านให้เป็นมงคลชีวิต คนก็ไม่ค่อยจะปฏิบัติกัน  ศีลเป็นเครื่องป้องกันเหตุทั้งหลายในชีวิต  พอเกิดเรี่อง คนก็มักจะเสียใจ และพูดคำๆ นั้น   

[lonely]

      เราเคยเจอมาแล้วนะ กับไอ้เจ้าคำว่า" รู้งี้ตอนนั้นไม่ทำแบบนั้นดีกว่า" ซึ่งตอนนี้ เรายังฝังใจกับคำนี้เหลือเกิน แต่จะให้ทำอย่างไร เราก้อไม่อาจที่จะไปเปลื่ยน
     อดีตได้ คงปล่อยให้มันเป็นบทเรียนที่เราไม่สามารถกู้คืนมาเหมือน DIY ใหม่ได้ หรือกู้ข้อมูลคอมได้
                    ชีวิค มันคือ ชีวิต จริงๆเลยนะ

[jp74]

ผม

ผมเชื่อว่าในโลกนี้ ไม่มีเหตุบังเอิญ หรือ ฟลุ๊ค หรอกครับ เป็นไปตามเหตุตามปัจจัยทั้งสิ้น
สิ่งที่คนเรากลัวที่สุดคือความตาย  
ผมเห็นคนที่เคยสอนผมว่า เวลาเราจะตายต้องทำจิตให้ว่างจะได้ไปนิพพาน
แกโดนรถชนอยู่บนถนน แกขอให้ผมพาไปส่งโรงพยาบาล ผมบอกแกว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ทำจิตให้ว่างจะได้ไปนิพพานเลย
แกชี้หน้าด่าผมแล้วทำเสียง ครอกๆ ผมเลยต้องพาไปโรงพยาบาล เพราะกลัวแกตายแล้วไม่ไปนิพพานจะเป็นผีมาหรอกผม

ผมก็เชื่อว่า ไม่มีเหตุบังเอิญ หรือ ฟลุ๊ค คับ แต่ถึงชีวิตจะถูกลิขิตมา แต่เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด วันนึงข้างหน้า เราจะไม่มานั่งเสียใจ ว่า  "ถ้าตอนนั้นเราทำอย่างนั้นนะ"  "ถ้าวันนั้นเราเริ่มทำ.........นะ "

[lonely]

    เชื่อแล้วคุณ gai ฝันเป็นภาษาอังกฤษ เพราะให้ความรู้เกี่ยวกับธรรมะและชีวิตยังมี อังกฤาแทรกเลย ฮ่าๆๆๆ
   ตอนนี้พยายาทำใจให้เป็นสุข เพราะทุกวันเจอแต่เรื่องวุ่นๆ นี่ล่ะ ชีวิตคือชีวิตที่เราคงจะต้องลิขิตเองตามที่ คุณ post บอก

[gai]

ผมเห็นคนที่เคยสอนผมว่า เวลาเราจะตายต้องทำจิตให้ว่างจะได้ไปนิพพาน

ถูกต้องเลยครับ แต่ว่าจะไปนิพพานต้องสะสมบุญค่อนข้างมาก  ถึงแม้จะพยายามทำจิตให้ว่าง ยังไงวินาทีสุดท้ายก่อนตายจะมีขบวนการ flash back memory ครับ มีการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์มาแล้ว ตรงกับความเชื่อทางพุทธของเราเลย  ก่อนที่จิตจะออกจากร่าง ความทรงจำทั้งหมดจะฟื้นคืนมาเป็นสัญญาที่จะนำจิตไปตามกรรมที่เคยก่อไว้  ทางพุทธเราถึงได้สอนให้ทำบุญก่อกรรมดีไว้มากๆ เพราะมันจะส่งเราตอนจิตออกจากร่างนี่แหละครับ  แต่ยังไงจิตที่สงบ นึกถึงพระ ก็จะมีพลังนำวิญญาณเราไปเกิดใหม่ในที่ๆ ดี  มันเหมือนการจูนสัญญาณวิทยุครับ  ถ้าจิตเราว้าวุ่นสับสน มันก็จะจูนนำเราไปเกิดในที่ไม่ดีครับ   ฉะนั้น ขณะที่มีชีวิตอยู่ควรทำแต่ความดี ทำจิตให้ผ่องใส ควบคุมจิตให้นิ่ง เวลา flash back จะได้ไม่ว้าวุ่นครับ 

ขอให้ธรรมจงสถิตกับทุกท่านครับ  May - Dharma be with you --------- Dharmbye       

[lonely]

    :(แล้วเราจะรู้มั๊ยว่า เรา...ตายแล้วไปใหน    ตอนเป็นหนุ่มสาวไม่เคยกลัวความตาย      ตอนวัยกลางคนชักเริ่มเห็นกลายๆ   แล้วตอนปลายคงต้อง ..ตาย
       เหมือนกันหมด  ถ้าเราคิดว่า ดีแล้ว ตายจะได้เปลื่ยนร่าง ก้อดีเหมือนกันนะ

[post-girl]

คนเรา พอแก่ตัว ก้อคิดว่า ชีวิตต่อแต่นี้จะจัดการอย่างไร.....

สำหรับผม พอแก่ตัว ก็รอวันตายครับ  เพราะผมเชื่อในการเวียนว่ายตายเกิด  แก่แล้ว ร่างกายทรุดโทรม ธรรมชาติก็ให้เราเปลี่ยนร่าง recycle ร่างเก่ากลับสู่ธรรมชาติ แล้วไปสร้างร่างใหม่    สำหรับผมความตายคือสิ่งน่ายินดี เพราะจะได้เปลี่ยนร่างใหม่................ เสียที     

เป็นความคิดที่ดีทีเดียว
recycle
ง่ายๆ สั้นๆ  ไม่ทำให้โลกร้อน หนับหนุนๆ     

[post-girl]

เพราะชีวิต.............คือชีวิต........คิดว่ามีคนลิขิตให้เราแล้วล่ะ...ว่าจะเป็นอย่างไร

สำหรับเราน่ะ...เราลิขิตชีวิตตัวเองจ๊ะ
ชีวิตอาจจะ โชคชะตาพาไป... ส่วนที่เหลือเราต้องเดินเอง
....เราเลือกได้ เลือกอยู่ เลือกเป็น เลือกทำได้     

[gai]

คนเรา พอแก่ตัว ก้อคิดว่า ชีวิตต่อแต่นี้จะจัดการอย่างไร.....

สำหรับผม พอแก่ตัว ก็รอวันตายครับ  เพราะผมเชื่อในการเวียนว่ายตายเกิด  แก่แล้ว ร่างกายทรุดโทรม ธรรมชาติก็ให้เราเปลี่ยนร่าง recycle ร่างเก่ากลับสู่ธรรมชาติ แล้วไปสร้างร่างใหม่    สำหรับผมความตายคือสิ่งน่ายินดี เพราะจะได้เปลี่ยนร่างใหม่................ เสียที     

[PIRAT_ACHA]

  ผมคิดว่าช่วงเวลาที่เราทำงาน เป็นช่วงที่เราสนุกกับมัน เพราะมีอะไรให้เราฟันฝ่า
             มีเวลาที่เป็นส่วนตัว จะพักก็พัก จะทำก็มีกิน ไม่ทำก็พออยู่ได้ เพราะเรามีความพอ
             ส่วนใหญ่เหมือนกับ ลิขิตชีวิตไม่ได้ ความเหงาจะเป็นตัวนำพาทุกสิ่ง
             อาจเพราะภาระยังไม่ยิ่งใหญ่ อยู่ตัวตนเดียว ใจมันพาไป สุข ทุกข์ คละเคล้ากันไป 

                                                    คนเขียนเพลง บรรเลงชีวิต / ธเนศ วรากุลนุเคราะห์

              ชีวิต......เราลิขิตมันได้ ใครบางคนเคยบอกเอาไว้
              ใช่....ผมก็เคยเชื่ออย่างนั้น
              แต่ตราบใดที่เรายังต้องอยู่ร่วมกัน
               บางครั้ง...มันไม่ใช่
               บางครั้ง...เหมือนไม่มีใคร
               บางครั้ง...เหมือนทุกอย่างได้ถูกลิขิต...ถูกเขียนไว้
               จากดินแดนอันแสนไกล
              นานแสนนาน นับหมื่นนับล้านปี...

          A wonderful world the Promised land,
          If only people would understand.

                                               PHENOMENA / THANETH


 

[lonely]

      คนเรา พอตอนเป็นหนุ่มสาว มีแรง ก้อมุทำแต่งานเพื่อหาเงินให้กับตัวเอง
      คนเรา พอตอนเข้าวัยกลางคน เอาเงินที่หามาได้ มาให้หมอรักษาตัวเอง
      คนเรา พอแก่ตัว ก้อคิดว่า ชีวิตต่อแต่นี้จะจัดการอย่างไร.....
       เพราะชีวิต.............คือชีวิต........คิดว่ามีคนลิขิตให้เราแล้วล่ะ...ว่าจะเป็นอย่างไร
                    ^-^ในบั้นปลายของชีวิต