ตอนที่ผมอายุ 18-19 ฟังเพลงเฮฟวี่ ทุกครั้งที่ตั้งวงสนทนา ก็มักจะแขวะพวกฟังเพลงป๊อปเสมอ แต่พอเวลาผ่านไปผมฟังเพลงเฮฟวี่น้อยลงจนถึงไม่ฟังเลย ผมคิดว่าประสบการณ์ ความรู้ การมองโลกที่แตกต่างกันนั้นถูกขัดเกลาด้วยอายุ พอถึงวันนี้รู้สึกขำตัวเองที่ไปด่าว่าคนฟังเพลงป๊อปว่าอย่างนั้นอย่างนี้ทำไม แต่ช่วงความคิดของเด็ก ๆ มันก็เป็นแบบนั้นแหละครับ
การเรียนรู้ตลอดเวลานี้เองทำให้คนเราสามารถยอมรับความเห็น และความแตกต่างของมนุษย์ได้ ผมคิดว่าคนที่ชอบเครื่องเสียงหลอด ก็ไม่มีใครไปพูดว่าคนชอบโซลิดสเตทเป็นแบบไหน เพราะมันเป็นเรื่องรสนิยม ความชอบ เมื่ออ่านหรือฟังแล้วก็ต้องใช้วิจารณญาณครับ อย่าได้เอาความรักโลภโกรธหลงเป็นที่ตั้ง แล้วเราจะไม่ไปถล่มเขา
ส่วนเครื่องเสียงหลอดนี่แหละครับ ที่ทำให้ผมทำปรีแอมป์เป็น โฟโนเป็น พาวเวอร์แอมป์เป็น และทำให้คิดว่าไม่ต้องเสียเงินเป็นแสนเพื่อซื้อแอมป์หลอดยี่ห้อต่างประเทศมาใช้เลย 555
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26 พฤษภาคม, 2006, 12:14:30 pm โดย paganini »
เมื่อสิบกว่าปีก่อน คอลัมน์หนึ่งในหนังสือสตาร์พิคคือ VinylMania เขียนโดยปัญญรักษ์ พูลทรัพย์ ทำให้เด็กคนหนึ่งคลั่งไคล้ตามหาเพลงที่เขาเขียนถึง แม้จะไม่มีเงินซื้อแผ่นเสียงก็ตาม วันนี้เ็ด็กคนนั้นกำลังตามหาสิ่งเดียวกัน
http://niwatblog.com/
